Κυριακή 4 Σεπτεμβρίου 2016

Ο ΦΙΛΟΣ ΜΟΥ Ο ΘΑΝΑΣΗΣ.ΜΕΡΟΣ 2.ΓΡΑΦΕΙ Ο DIMITRIS DIKATSA

Ο ΦΙΛΟΣ ΜΟΥ Ο ΘΑΝΑΣΗΣ (Αφιέρωμα, μέρος 2ο)

Με το φίλο μου τον Θανάση, δεν είχαμε ποτέ κανένα κοινό σημείο στη ζωή μας, βάση με την οποία ξεκινά συνήθως μια φιλία μεταξύ των ανθρώπων.
Παιδί του χωριού αυτός, παιδί της πόλης εγώ. Άνθρωπος της απλής σκέψης και λογικής αυτός, της σύνθετης και πολύπλοκης εγώ.
Ακόμα και ιδεολογικοπολιτικά, είμασταν όπως η μέρα με τη νύχτα: Συντηρητικός και δεξιός αυτός και μαχητής της παράταξής του, στο άλλο άκρο εγώ.
Πουθενά δεν είχαμε ένα κοινό σημείο επαφής, ακόμα και στα συνηθισμένα καθημερινά ενδιαφέροντα: στο ποδόσφαιρο για παράδειγμα, στο φαγητό, στο κυνήγι, παντού. Άλλα έλεγε αυτός, άλλα καταλάβαινα και έλεγα εγώ. Ακόμα και στα οικονομικά: τσαπατσούλης και αδιάφορος έναντι των χρεών, των λογαριασμών αυτός, συνεπής στην πληρωμή τους εγώ. Ακόμα και στις πολύ προσωπικές σχέσεις, η διαφορά μας ήταν τεράστια: Ανύπαντρος ιδεολογικά και χωρίς παιδιά έμεινε αυτός, τρεις φορές παντρεύτηκα με απογόνους εγώ.
Και όμως, σε όλα τούτα τα χρόνια της γνωριμίας μας, ουδέποτε τσακωθήκαμε και λογοφέραμε βαριά ο ένας για τον άλλο, και την εποχή που συγκατοικήσαμε και δουλεύαμε μαζί, όλα πήγαιναν ρολόΪ. Τόσο δε δυνατή ήταν η φιλία μας, που έγινε και κουμπάρος μου, βαφτίζοντας τον πρώτο μου γιό.
Όμως, ποια είναι αυτή η δύναμη που μπορεί να κάνει τους ανθρώπους τόσο διαφορετικούς μεταξύ τους, να διατηρούν μια εξαιρετική και πολυετή φιλία και να συμβιώνουν χωρίς πρόβλημα;
Ποια είναι αυτή η περίεργη σχέση που κάνει τους ανθρώπους να αναπτύσσονται και να εξελίσσονται μαζί, ακόμα και όταν δεν έχουν τίποτα, μα τίποτα κοινό;
Πολύ βασάνισα το μυαλό μου προσπαθώντας να καταλήξω σε ένα λογικό, ή τουλάχιστον αληθοφανές συμπέρασμα. Τούτο, ουδέποτε βέβαια με απασχόλησε όσο ο φίλος μου ο Θανάσης ήταν ζωντανός. Γιατί να με απασχολήσει άλλως τε; Ουδέποτε χρειάστηκε να κάνω απολογισμό μιας εξαιρετικής φιλίας. Απολογισμούς κάνει κανείς όταν μια φιλία χαλάει, διαλύεται ή τελειώνει....
Κατέληξα λοιπόν στο συμπέρασμα ότι κάτι πολύ βαθύτερο υπάρχει στα θέματα της αληθινής φιλίας, που είναι ανώτερο από την εξωτερίκευση των ανθρώπινων στοιχείων και που γίνεται συνήθως από το μυαλό, από τη σκέψη. Κάτι, πέρα από τα στενά πλαίσια της ανθρώπινης συμπεριφοράς, μέσα από την οποία κρίνουμε και συνυπάρχουμε με άλλους.
Οι ψυχικές δυνάμεις που δεν επηρεάζονται από το μυαλό, μπορεί να είναι μια απάντηση σε ένα τέτοιο ερώτημα.
Το βουνό συμβολίζει την ψυχή του ανθρώπου, είχα γράψει στο πρώτο μου Αφιέρωμα. Το βουνό ίσως είναι το μόνο που η μεγαλοσύνη και η καθαρή και φανερή δύναμή του μπορεί να αντικατοπτρίσει το μεγαλείο της ψυχής του κάθε ανθρώπου.....και είναι αυτό ακριβώς το βουνό που ένωσε με γερά δεσμά την φιλία μου με τον αγαπημένο φίλο μου Θανάση....

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου