Κυριακή 4 Σεπτεμβρίου 2016

Ο ΦΙΛΟΣ ΜΟΥ Ο ΘΑΝΑΣΗΣ.ΓΡΑΦΕΙ Ο DIMITRIS DIKATSA

Ο ΦΙΛΟΣ ΜΟΥ Ο ΘΑΝΑΣΗΣ. (Αφιέρωμα, μέρος 1ο)

"Ρε συ", είπα στον εαυτό μου διαβάζοντας τον τίτλο που μόλις είχα γράψει "παιδική έκθεση θα γράψεις";
Κι' αν το καλοσκεφτείς έτσι είναι! "Ο φίλος μου ο Θανάσης" μοιάζει με τίτλο έκθεσης του Δημοτικού Σχολείου, όπου βάζει ο Δάσκαλος  τα παιδάκια, να γράψουν μια έκθεση για το καλύτερό τους φίλο.
Μετά από αυτές τις σκέψεις, είπα για μια στιγμή να τον αλλάξω, και να βάλω έναν "σοβαρότερο", μια που ο φίλος μου ο Θανάσης, από χθες, δεν υπάρχει πιά.....
Ύστερα το ξανασκέφτηκα, και κατέληξα στο συμπέρασμα, ότι αυτός, και μόνον αυτός ο παιδικός τίτλος, είναι ο πιο ενδεδειγμένος, για να γράψω λίγα λόγια για έναν άνθρωπο με καθαρή ψυχή, ίδια, με αυτές τις ψυχές που έχουν τα μικρά παιδιά του Δημοτικού Σχολείου...
Έχω διαβάσει ότι οι Ινδοί φιλόσοφοι λένε ότι το Βουνό, σε όλη τη μεγαλοσύνη του, συμβολίζει την ψυχή του ανθρώπου. Τώρα σκέφτομαι ότι μάλλον έχουν δίκιο γιατί οι βουνίσιοι, τουλάχιστον όσους έχω γνωρίσει εγώ, έχουν μέσα τους αυτή τη καθαρότητα, μια σπάνια ιδιότητα στις μέρες μας, που φαίνεται και εξωτερικά στο βλέμμα, στις κινήσεις, στον τρόπο που μιλάνε και συμπεριφέρονται. Δεν είναι τυχαίο και πως στο διάβα της Ιστορίας, σε τούτα εδώ τα μέρη, στα βουνά, αναπτύχθηκε το αίσθημα της ελευθερίας και της αντρειοσύνης, της ανθρωπιάς, του αλτρουισμού και της εμπιστοσύνης.
Ο φίλος μου ο Θανάσης είναι ένας από αυτούς τους ανθρώπους, και κάτι παραπάνω! Είναι ο φίλος μου!
Τον Θανάση, τον ξέρω από το 1983, δηλαδή 33 ολάκαιρα χρόνια, και μέσα από αυτά, μεγαλώσαμε μαζί, δουλέψαμε μαζί, φάγαμε "ψωμί και αλάτι" μαζί, διδαχτήκαμε.....Σε ένα μόνο ίσως δεν τα καταφέραμε σε όλη τούτη εδώ τη διδασκαλία που λάβαμε: Στη κατανόηση του θανάτου, του μοιραίου, του ξαφνικού. Στη κατανόηση αυτού που με άφησε τώρα χωρίς τον φίλο μου, να πασχίζω με δάκρυα στα μάτια να γράφω τούτες τις γραμμές, ρίχνοντας που και που κλεφτές ματιές στο εικονίδιο με τη φωτογραφία του στη δεξιά μεριά του Φέϊςμπουκ, που δίπλα γράφει: "Athanasios ...........20 ώρ."
 Θα συνεχίσω το γράψιμο για τον φίλο μου τον Θανάση, για λίγο ακόμα, όπως προανήγγειλα και στον τίτλο μου σήμερα: (Αφιέρωμα, μέρος 1ο), όχι μόνο γιατί θεωρώ τιμή μου τη φιλία αυτή, αλλά γιατί ελπίζω ότι όλοι αυτοί που θα διαβάσουν τούτες τις γραμμές, να έχουν ο καθένας τους από έναν φίλο, με τέτοια καθαρή ψυχή όπως ο φίλος μου ο Θανάσης.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου