ΕΝΑ ΤΑΞΙΔΙ ΣΤΟ ΚΑΡΠΕΝΗΣΙ ΤΟΥ 1930
(Του Ι.Μ.Παναγιωτόπουλου. Ένα κομμάτι,απόσπασμα από το βιβλίο του μεγάλου λογοτέχνη,που δημοσιεύτηκε σε φυσιολατριικό περιοδ. συλλογής μου )
Ο ΠΑΡΑΔΕΙΣΟΣ ΤΗΣ ΚΑΣΤΑΝΙΑΣ ΚΑΙ ΤΟΥ ΕΛΑΤΟΥ
Υπάρχει ένα κομμάτι της ελληνικής γης που διατηρεί ανόθευτη την απόκρημνη αρετή του και είναι η Ευρυτανία, η χώρα των απλοϊκών βουνίσιων. Βουνά τεράστια, πολύκλαδα και πολύκορφα ο Τυμφρηστός και τ Αραποκέφαλα. Ποτάμια ορμητικά το χειμώνα, ήρεμα και λιγόνερα το καλοκαίρι, ο Αγραφιώτης, η Μέγδοβα, ο Καρπενησιώτης.........
....Από το Λιανικλάδι στο Καρπενήσι ο ταξιδιώτης πηγαίνει με αυτοκίνητο. Μπορεί ακόμη να χρησιμοποιήσει αυτοκίνητο σε ένα μικρό διάστημα παραπέρα, από το Καρπενήσι στο Μεγάλο Χωριό. Η σκληρή συμφωνία των βουνών ξετυλίγει τη μαγευτική αρμονία της από το Μεγάλο Χωριό ίσαμε την Προστοβά στις πλαγιές του Παναιτωλικού.. Μα ούτε η ταλαιπωρία ενός τέτοιου ταξιδιού, ούτε οποιαδήποτε άλλη ταλαιπωρία είναι ικανή να μετριάσει την απαράμιλλη εντύπωση του περάσματος ανάμεσα σε βουνά και φαράγγια.
Στ' αδιάκοπα φιδογλυστρήματα του δρόμου, στις στενές καμπύλες που πηγαινοέρχονται κι εδώ πορεύονται σύριζα στα χείλη φοβερών γκρεμών, εκεί απλώνονται μαλακά ανάμεσα στις πράσινες αγκαλιές του βουνού το τραγούδι της πέτρας και του έλατου...
Την ομορφιά του τοπίου συμπληρώνει επάξια η ομορφιά του Καρπενησιού. Βρίσκεται σ ένα στενόχωρο πλάτωμα και τούτο, ανάμεσα σε πλαγιές πράσινων λόφων, είναι πέρα για πέρα ιδιότυπο, σχεδόν μοναδικό. Θεμελιωμένο 970 μέτρα απάνω από τη θάλασσα κλεισμένο το χειμώνα από πυκνές στιβάδες χιονιού, ανοιχτό το καλοκαίρι στον άνεμο και στη δροσάτη αύρα, πραγματοποιεί σ' αυτές τις απόμερες νοτιοδυτικές πλαγιές του Τυμφρηστού, ένα φυσικό κι ανθρώπινο κατόρθωμα. Κι είναι ανθρώπινο το κατόρθωμα τούτο, γιατί χρειάζεται πολλή καρτερία και πολλή παλικαριά, για να στεριωθεί, στους καιρούς της δύσκολης επικοινωνίας με τον άλλο κόσμο, μια πολιτεία χαμένη μέσα στα βουνά, μαντρωμένη από απάτητους βράχους κι από θυμούς θυελλών.
Για τούτο νομίζω ότι τα πρόσωπα που εκφράζουν κυριαρχικότερα το νόημα και το ύφος του Καρπενησιού είναι οι 2 ηρωικοί πρόμαχοι της ελληνικής ελευθερίας, ο Θανάσης Καρπενησιώτης, που ξελίνησε από το απρόσιτο τούτο φαράγγι για να βρει το θάνατο στο Σκουλένι κι ο Μάρκος Μπότσαρης που συναπαντήθηκε στο Καρπενήσι με την εχθρική σφαίρα....... Αυτούς τους 2, τον Καρπενησιώτη και τον Σουλιώτη Μπότσαρη, αναθυμούνται κάθε στιγμή οι ξένοι και οι ντόπιοι του Καρπενησιού. Η αναμνηστική στήλη του ενός βρίσκεται στο περίβολο του Γυμνασίου, η προτομή του άλλου στην πλατεία της πολιτείας.
Το Καρπενήσι είναι ένας κόσμος που ανανεώνεται, Τα παλιά ερειπωμένα σπίτια παραχωρούν τη θέση τους σε καινούριες, άνετες και καλαίσθητες κατοικίες, σε κήπους γεμάτους μυριστικά. Μα το πνεύμα του τόπου δεν καταστρέφεται.
Κανείς δεν ξεγελιέται με τους επιφανειακούς νεωτερισμούς, που έρχονται να προσφέρουν την άνεση,μα και να σβήσουν το χρώμα της σεβάσμιας παλαιότητας. Εδώ είναι η Ρούμελη, μονάχα η Ρούμελη. Η χώρα των αλαφρόποδων βουνίσιων, που δρασκελούν με απίστευτη γρηγοράδα τους βράχους και που έχουν διαπεραστική τη ματιά και καθάριο το μέτωπο και την καρδιά πρόθυμη για όλους τους ευγενικούς ενθουσιασμούς. Οι άνθρωποι αυτοί κατεβαίνουν από το Καρπενήσι και τα γύρω χωριά στις μεγάλες πολιτείες και συχνά μένουν εκεί κι αποκτούν αξιώματα και τιμές, μα δε χάνουν ποτέ την άδολη και ανυστερόβουλη τραχύτητα που είναι το γνώρισμα του Καρπενησιώτη. Και γυρίζουν στον τόπο τους για να ακούσουν το νταούλι, το ζουρνά και το κλαρίνο, για να μυρίσουν τις γλάστρες του πολυκαιρινού πατρογονικού, για να ζεστάνουν τα χέρια τους στο τζάκι, όπου σπιθίζει και τρεμοπαίζει η αρχαία φωτιά, για να αισθανθούν άλλη μια φορά τη Ρούμελη, ολόκληρη τη Ρούμελη, ν'αντηχεί σαν ένας μεγάλος παλμός στην καρδιά τους. Στο αναμεταξύ οι συντοπίτες τους ωραϊζουν και εξευγενίζουν την πολιτεία, χτίζουν πολυόροφα ξενοδοχεία, ανοίγουν κοσμικά εστιατόρια, φέρνουν ορχήστρες από την Αθήνα, μαζεύουν τους ξένους το καλοκαίρι και τους μιλούν γαλλικά. Μάταιος κόπος. Το Καρπενήσι διατηρεί και δε μπορεί να μη διατηρήσει το παλιό θέλγητρό του. Δεν έχεις παρά να ξεμακρύνεις κάμποσα βήματα, να πορευθείς ανάμεσα στα ξεφτισμένα λιθόστρωτα, να πιείς με τη φούχτα σου νερό από του Γύφτου τη βρύση και δε θ'αργήσεις ν'ακούσεις τη γλώσσα της Ρούμελης. !!!!!!!!!!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου