Σάββατο 30 Σεπτεμβρίου 2017

Γιάννης Καστριτσης:Δεν ψάχνω σε πολλούς τόπους,ενας μου ειναι αρκετός

Γιάννης Καστρίτσης: Δεν ψάχνω σε πολλούς τόπους, ένας μου είναι αρκετός

Η Αίθουσα Τέχνης Αθηνών παρουσιάζει την καινούργια ενότητα έργων του εικαστικού, και Επίκουρου Καθηγητή της Σχολής Καλών Τεχνών της Φλώρινας, Γιάννη Καστρίτση με τίτλο «Η δωρεά του τοπίου». Θεματικός άξονας της έκθεσης είναι η αναζήτηση και η οφειλή στη φύση του καλλιτεχνικού του έργου. Διάρκεια έκθεσης 3 – 29 Οκτωβρίου.
Σε μια εποχή που είναι πλέον επιτακτικός ένας επαναπροσδιορισμός της σχέσης του ανθρώπου με τη φύση ο Γιάννης Καστρίτσης έρχεται, μέσω αυτών των ολοκληρωμένων καλλιτεχνικά και διεργετικών στη θέαση, ζωγραφικών έργων, να προσθέσει τη δική του οπτική – εικαστική του ματιά πάνω σε αυτό το θέμα συμπληρώνοντάς το και με ένα γλυπτό στο οποίο παρουσιάζει τον εαυτό του- τον 
καλλιτέχνη ως δημιουργό αλλά και ως δημιούργημα της ίδιας της φύσης.
Πηγη art22.gr
O καλλιτέχνης ζωγραφίζει δεκάδες τοπία τα οποία αναζητούν την μνημείωσή τους στο περιβάλλον και το χρόνο.
Σαν τους ιμπρεσιονιστές ζωγράφους ο καλλιτέχνης πάει επιτόπου στην εμπειρία και αναζητώντας αισθητηριακά την πανάρχαια δύναμη του χρώματος, των μορφών και των υλικών, ενώ άλλοτε στο εργαστήριό του ανακαλεί και συνθέτει εικόνες όπως αυτές αναδύονται από τη μνήμη και τη νοσταλγία προσθέτοντας τη δική του αφήγηση πάνω στο τοπίο. Ανακαλεί μνήμες στον θεατή από τοπία, ενεργοποιεί συναισθήματα, και τον οδηγεί στο να σκεφτεί και αυτός με τη σειρά του τη «δωρεά του τοπίου», την απομάκρυνση του ανθρώπου από τη φύση και στη συνέχεια από τον ίδιο του τον εαυτό. Για αυτό και πολύ εύστοχα ο Γιάννης Καστρίτσης ανακαλεί τα λόγια του μεγάλου συγγραφέα Ερνστ Μπλοχ που έλεγε ότι «Αν υπάρχει ελπίδα αυτό σημαίνει την πανηγυρική επανένωση με τη φύση».
Σύμφωνα με τον ίδιο τον καλλιτέχνη «δεν ψάχνω σε πολλούς τόπους, ένας μου είναι αρκετός, όσο πιο πολύ ζω εντός του, τόσο πιο ανεξάντλητος και γενναιόδωρος γίνεται με το πέρασμα του χρόνου». Η έκθεση συνοδεύεται από κατάλογο στον οποίο εμπεριέχεται το  κείμενο του συγγραφέα Φώτη Τερζάκη.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου