Εξόρμηση στο έρημο πλέον χωριό Σταυροχωρι Ευρυτανιας

Εξόρμηση στο Σταυροχώρι Ευρυτανίας

Πηγή katelanos.blogspot.gr

    Το Σταυροχώρι Ευρυτανίας (Δοβίτσινο ήταν η παλιά του ονομασία) είναι ένα χωριό με υψόμετρο 700μ. περίπου, φωλιασμένο στις άγριες, αλλεπάλληλες και απότομες πλαγιές που δημιουργούνται καθώς το Νεραϊδοβούνι καταλήγει στο Δοβιτσινόρεμα και συναντά τον Κούτουπα, στα βόρεια του Παναιτωλικού όρους (δείτε εδώ). Περιοχή εξαιρετικά δύσβατη κι αποκομμένη από τον "πολιτισμό", αλλά με ασύγκριτη και παρθένα ομορφιά. Κοιτώντας απο ψηλά αυτό τον τόπο, δημιουργείται έντονα η απορία για το πώς ήταν δυνατό να ζήσουν εκεί (και μάλιστα με αυτάρκεια) οι άνθρωποι εκείνων των δύσκολων εποχών, που δεν έχουν καμία σχέση με αυτό που ζούμε σήμερα.

   Το χωριό πλέον έχει εγκαταληφθεί από τους κατοίκους του και αφέθηκε στην τύχη του, εκτός από κάποια δημόσια κτήρια (εκκλησίες, σχολείο) που ανακαινήσθηκαν πρόσφατα και βρίσκονται σε καλή κατάσταση. Το επισκέπτονται περιστασιακά όσοι κατάγονται από 'κει και νοσταλγούν τις μνήμες από τα τελευταία χρόνια που το χωριό κατοικούνταν ακόμα από τους βέρους Σταυροχωρίτες. Οι απόγονοι αυτών, αλλά και κάποιοι παλιοί που είναι ακόμα εν ζωή, ζουν στον Άγιο Νικόλαο Αγρινίου, χωριό που στην ουσία αποτελεί το "νέο Σταυροχώρι" αφού οι περισσότεροι μετακόμισαν εκεί για μια καλύτερη ζωή...πολλοί ήταν αυτοί που γκρεμίστηκαν μαζί με τα ζωντανά τους μέσα στις χαράδρες από όπου περνούσαν τα δύσβατα μονοπάτια, τα οποία ήταν ο μόνος τρόπος για επικοινωνία με τα γύρω χωριά (Αλέστια, Σαρκίνη, Καταβόθρα, Κυνηγού).

   Η μόνη πρόσβαση που έχει το Σταυροχώρι είναι ο κακοτράχαλος χωματόδρομος μήκους 17 χλμ. περίπου, που ξεκινά από τον Άνω Άγιο Βλάσιο Αιτωλοακαρνανίας. Επειδή δεν διαθέταμε κατάλληλο όχημα για έναν δρόμο σαν κι αυτόν, η μόνη λύση ήταν να φτάσουμε με ποδήλατα στον προορισμό μας. Συνολικά, μαζί με τις απαραίτητες στάσεις για ξεκούραση και φωτογράφηση, πέρασαν περίπου 13 ώρες ώσπου να ολοκληρώσουμε αυτή την περιπέτεια. Μπορεί να φαίνονται πολλές, αλλά δεν είναι αρκετές για να απολαύσει κανείς όλα τα υπέροχα τοπία της περιοχής...

  

Η αρχή του δρόμου πάνω από τον Άγιο Βλάσιο. Η ταμπέλα για Σταυροχώρι λείπει...

Στη νότια πλευρά του Άη Λιά. Η διασταύρωση για Πεντάκορφο.

Η κορυφή του Κούτουπα (1.795μ.) 

Η βρύση λίγο πριν το διάσελο του Κυνηγού (στ' Κυνγού)

Το Νεραϊδοβούνι 

Στο διάσελο του Κυνηγού με φόντο τα περίφανα βουνά Χελιδόνα και Βελούχι (στο βάθος)

Ο Κούτουπας όπως φαίνεται λίγο μετά το διάσελο του Κυνηγού.

 Η κουρυφή του Κούτουπα...

 Ο δρόμος χαρακώνει τις αλλεπάληλες πλαγιές του Νεραϊδοβουνίου.

Στο κέντρο διακρίνεται το τελευταίο τμήμα του δρόμου...υπάρχει άραγε χωριό εκεί κάτω; 

Όρος Παναιτωλικό. Οι κορυφές Παλούκι (1.605μ.) και Πετρωτό (1.445μ.) κι ανάμεσά τους στο βάθος, η Μεγάλη Ράχη (1.487μ.)

Κοιτάζοντας πίσω (βορειοδυτικά)

Ανατολικά δεσπόζουν η Χελιδόνα (1.974μ.) και η Καλιακούδα (2.099μ.).

 Πλησιάζοντας την επιβλητική κορυφή του Νεραϊδοβουνίου.

Ο δρόμος περνάει ακριβώς δίπλα από τα λούκια της κορυφής...

Η κορυφή του Νεραϊδοβουνίου (1.781μ.)

 Ατέλειωτος ο δρόμος, συνεχίζει μπερδεμένος σαν κουβάρι στις άγριες πλαγιές του Νεραϊδοβουνίου

Οι φουρκέτες του δρόμου συνεχίζουν η μια μετά την άλλη κάτω από το Νεραϊδοβούνι.

Έχοντας κατέβει αρκετά. Πάνω ψηλά η κορυφή του Κούτουπα. 

Νεραϊδοβούνι

Οι αλλεπάλληλες πλαγιές που ξεκινούν από το διάσελο του Κυνηγού (1.400μ.) και καταλήγουν στο Κορικιστιανό ρέμα, κοντά στη Σαρκίνη Ευρυτανίας (360μ.)

 Λίγο πιο πάνω από το Σταυροχώρι. Στο κέντρο της φωτογραφίας και σε περίοπτη θέση, ο Ι.Ν. Αποστόλων Πέτρου και Παύλου. Αριστερά ο Ι.Ν. Αγίου Νικολάου.

Σταυροχώρι...που και που ακούγονται ήχοι από τις τσίγκινες σκεπές που ταλαντεύονται λόγω του αέρα...

Ερείπια σπιτιών στον απέναντι μαχαλά.

Ι.Ν. Αποστόλων Πέτρου και Παύλου.

Ο απέναντι μαχαλάς από ψηλά. Διακρίνεται το σχολείο.

Η βρύση στην είσοδο του χωριού και ο χώρος εκδηλώσεων.

Κι άλλα ερείπια...άραγε θα αντέξει ακόμα ένα χρόνο;

Η κατολίσθιση παρασέρνει ο,τι βρει στο πέρασμά της...

Το τέλος του δρόμου στον απέναντι μαχαλά. Δεξιά ο Άγιος Νικόλαος.

Απέναντι, το μονοπάτι για Σαρκίνη.

Κλασσικό ευρυτανικό σπίτι...αντιστέκεται ακόμα στο χρόνο.

Το σχολείο. Χαρακτηριστικό του Σταυροχωρίου οι αμέτρητες καρυδιές που συνεχώς πληθαίνουν.

Ανεβαίνοντας τα σκαλιά του Ι.Ν. Αποστόλων Πέτρου και Παύλου.

Ι.Ν. Αποστόλων Πέτρου και Παύλου, πρόσφατα ανακαινισμένος.

Το εσωτερικό του Ναού.

Αγιογραφία από το 1908.

Ι.Ν. Κοιμήσεως της Θεοτόκου. Χρονολογείται από το 1884.

Το εσωτερικό του Ναού.

Στο βάθος η Καλιακούδα (2.099μ.), αριστερά ο Άγιος Νικόλαος.

Το Τρύπιο Βουνό της Χελιδόνας (1.695μ.) και αριστερά το μονοπάτι για Σαρκίνη.

Ι.Ν.Αγίου Νικολάου.

Η γέφυρα στο Δοβιτσινόρεμα.

  Δυστυχώς, κάπου εδώ τελείωσε η εξόρμησή μας στο Σταυροχώρι. Ο δρόμος της επιστροφής ήταν μακρύς και επίπονος, οπότε δεν είχαμε άλλη επιλογή.

  Σε τούτο εδώ το μέρος, με τη συνοδεία του ήχου από τα νερά του Δοβιτσινορέματος και του αέρα στις φυλλωσιές των δέντρων, ξεχνάς τα πάντα και το μόνο που αισθάνεσαι είναι η επιθυμία να μείνεις εκεί, χωρίς υποχρεώσεις και πρόσθετες ανάγκες...