-----------------------------------------
Βρισκόμαστε στο 1967. Μάης μήνας... η ζέστη μέρα με τη μέρα ανεβαίνει. Το μαγιάτικο αεράκι..τρέχει.. χορεύει... ανεβοκατεβαίνει ράχες ρεματιές.. κυματίζει πάνω στα σπαρτά..τα ψωμώνει.. δίνοντάς τους το καλοκαιρινό χρυσοκίτρινο χρώμα.. κοντεύουν να γίνουν για θερισμό...
Ας περιμένουνε λιγάκι ακόμα..μία μία οι δουλειές.. Σειρά έχουν τ' αραποσίτια που έχουν γίνει για σκάλισμα.
Ήταν δύσκολα εκείνα τα χρόνια..οι δουλειές περνούσαν από ανθρώπινα χέρια. Δεν υπήρχαν τα μηχανήματα... Τα χέρια έπιαναν κάλους. Η ζωή ήταν σκληρή...είχε όμως τις ομορφιές της.
Υπήρχε η εργατιά, η ομαδικότητα στις δουλειές.... Η κουβέντα, το κέφι, τα αστεία, το τραγούδι...σ'έκαναν να μην ακούς την κούρασή σου. Δεν περνούσε ημεροδούλι ατραγούδιστο. Ο καυτερός ήλιος έκανε το καθημερινό ουράνιο ταξίδι του...έφτανε στην δύση χωρίς να το καταλάβεις.
Η φύση, μας προσφέρει όμορφες παραδεισένιες εικόνες.... Δεν ξέρω γιατί εμείς οι άνθρωποι αντί να χαιρόμαστε αυτόν τον παράδεισο.. κάνουμε πολλές φορές την ζωή μας κόλαση...
Έχει περάσει σχεδόν ένας μήνας από το πραξικόπημα της 21 του Απρίλη. Μετά το πρώτο ξάφνιασμα και τα περιοριστικά μέτρα που είχε επιβάλει η κυβέρνηση των Συνταγματαρχών... η ζωή ψάχνει να βρει τον κανονικό της ρυθμό. Ο κόσμος έχει αρχίσει να εξοικειώνεται με το στρατιωτικό καθεστώς..αρχίζουν δειλά δειλά μεταξύ φίλων τα πρώτα πολιτικά σχόλια σε κλειστό πάντα κύκλο και σε επίπεδο αστείου... Τα πράγματα όμως ήταν σοβαρά...το καθεστώς δεν σήκωνε αστεία... είχ' έρθει θυμωμένο... Ο ασθενής ήταν ακόμα στο χειρουργείο όπως έλεγε ο Παπαδόπουλος...έχτιζαν τον γύψο..
Ο μακαρίτης πλέον ο μπάρμπα Σταύρος ..ένας πενηντάχρονος αγρότης..πάντα πρόσχαρος, γελαστός άνθρωπος..είχε σπείρει ένα χωράφι πεντέξι στρέμματα αραποσίτι..κι ήταν ο καιρός να το σκαλίσει.
Είχε μεγάλη οικογένεια..πολλά παιδιά...μα είχαν φύγει.. Εκείνα τα χρόνια.. την ύπαιθρο την είχε σαρώσει το τσουνάμι της μετανάστευσης.. Είχε φύγει ο περισσότερος νέος κόσμος..άλλοι για το εξωτερικό και άλλοι για την Αθήνα.
Ο Σταύρος μάζεψε μια εργατιά έξ'εφτά νοματαίους χωριανούς...κι ένα μεσομαγιάτικο χάραμα...έσμιξαν όπως είχαν συνεννοηθεί στο καφενείο της Ελένης για καφεδάκι. Με το σκάσιμο ο ήλιος στο βουνό τον Ερύμανθο πάνω απ'την Κάπελη..εβαλαν τις αξίνες στους ώμους... και το'κοψαν ποδαρόδρομο για το χωράφι..κάνα μισάωρο δρόμο μακριά.
Ο μπάρμπα Σταύρος είχε μείνει παραπίσω να μαγειρέψει η κυρά του..να πάει αργότερα το φαΐ στους εργάτες.
Το κοντομεσήμερο κατέφθασε καβάλα στο μαύρο άλογό του τον Καρά, με το ζεστό φαΐ, το φρεσκοφουρνισμένο ψωμί και το κρασί του..να ταΐσει, να κεράσει και να διασκεδάσει τους εργάτες με τα αστεία του.
-Γειά χαρά!!!
-Ω....καλώς τ'αφεντικό!
-Πως πάτε ωρέ λεβέντες;...
-Καλά πάμε Σταύρο...εσύ πως μας βλέπεις;...
-Καλά το πάτε...σάμπως το περάσατε από τη μέση..θα κιόστε νωρίς!.
-Έτσι φαίνεται Σταύρο...για να ειδούμε...
-Για ελάτε στον ίσκιο...αφήστε το... να πάρουμε μια μπουκιά..τώρα πού'ναι ζεστό το φαΐ.
Ξεπέζεψε ο Σταύρος..ξεσαμάρωσε τον Καρά..τον έδεσε στην άκρη στο χωράφι να βοσκίσει στο χορταράκι..και τράβηξε για τον ίσκιο της αγραπιδιάς να στρώσει για φαΐ.
Ζύγωσαν κι οι εργάτες σιγά σιγά.... έβαλαν τα σακάκια στις πλάτες τους γιατί ήταν ιδρωμένοι... Κάθισαν σταυροπόδι στον ίσκιο..γύρω από την στρωμένη κουρελού... Έφαγαν τον κόκκορα με τις χυλοπίτες..ήπιαν τα ποτηράκια τους....έστριψαν τσιγάρο....κι ετοιμαζόντουσαν να σηκωθούν.
-Μην σηκωνώστε..άς κάτσουμε λίγο να πάρτε μια ανάσα... να πιούμε από δυο ποτηράκια ακόμα..η μποτίλια η πεντακοσάρα έχει κι άλλο μέσα..είναι στην μέση...δεν θα το ξαναπάω πίσω..
-Μπράβο ρε Σταύρο..είσαι το καλύτερο αφεντικό.. γι'αυτό σ'αγαπάμε..βάλε να πιούμε.
Το κοκκινέλι ανέβασε το κέφι...τους έφερε σε εύθυμη κατάσταση....δεν άργησαν τ'αστεία και τα πειράγματα. Το μέγα ζήτημα της εποχής ήταν η κυβέρνηση των στρατιωτικών. Ο μπάρμπα Σταύρος ήταν φανατικός Παπανδρεϊκός. Ο γέρο Παπανδρέου τότε ήταν έγκλειστος στην φυλακή...
Κάποιος από τους εργάτες που ήξερε την αδυναμία του Σταύρου...
-Σταύρο..κάπου άκουσα ότι τον γέρο Παπανδρέου θα τόνε βγάλουνε από την φυλακή γιατί είναι λέει... άρρωστος...
-Αλήθεια το λες;...
-Ναι! έτσι κάποιος μού'πε...
-Άμα δώκει ο Θεός και τόνε βγάλουνε από την φυλακή..θα πάω στο Καλέντζι με τα πόδια να τόνε φιλήσω... (το Καλέντζι είναι το χωριό που γεννήθηκε ο γέρο Παπανδρέου στην Τριταία της Αχαΐας..πενήντα χιλιόμετρα απόσταση από το χωριό μας)...
-Με τα πόδια στου Καλέντζι ρε Σταύρο;..τάμα τό'χεις;..
-Ναι σου λέω...θα πάω με τα πόδια!...
Γελάσανε όλοι με το αστείο του Σταύρου... Όλοι.. εκτός από έναν...τον «εθνικόφρονα» της παρέας..... Δεν του άρεσε το αστείο...σαν να πειράχτηκε... Μειδίασε κάπως... σε μια ζορισμένη προσπάθεια να γελάσει..να συμμετάσχει στο κλίμα... Όμως δεν το άντεξε για πολύ.....σοβάρεψε το πρόσωπό του.. μεισόκλεισε τα βλέφαρά του ρίχνοντας μια τελευταία πλάγια ματιά στον Σταύρο..σηκώθηκε κρέμασε το σακάκι στην αγραπιδιά πήρε την αξίνα του και συνέχισε το σκάλισμα... Μέχρι το βράδυ ήταν αμίλητος.
Τίποτα δεν προμήνυε τι θα επακολουθήσει...Το ίδιο βράδυ τα μεσάνυχτα...τακ-τακ-τακ...η πόρτα του Σταύρου...
-Ποιός είναι τέτοια ώρα;
-Άνοιξε!..Χωροφυλακή!
Ο Σταύρος μούδιασε...σήκωσε το ζεμπερέκι.. μισάνοιξε την πόρτα... πάγωσε μπροστά στις κορώνες των χωροφυλάκων..δεν ήξερε γιατί...
-Τι συμβαίνει ρε παιδιά;
-Σε θέλει ο αστυνόμος.
Τον πήρανε μέσα.... Ούτε δικηγόρος ούτε μάρτυρες υπεράσπισης....(ποιός τολμούσε να πάει μάρτυρας..) Συνοπτικές οι διαδικασίες..δεν χρειαζόταν προανάκριση και τεκμηρίωση του αδικήματος... Απο 'κεί..μεταγωγή στην Τρίπολη..πέρασε έκτακτο στρατοδικείο.. μπήκε στην φυλακή. Αποφυλακίστηκε ύστερα από εννιά μήνες γιατί του δόθηκε λέει «χάρη»....
Ο Σταύρος έχασε την ελευθερία του και το χαμόγελό του... Η οικογένειά του και οι χωριανοί στερήθηκαν την όμορφη παρουσία ενός αγνού ανθρώπου για αρκετό καιρό.
Που να το φανταστεί...αυτός που με τα αστεία του διασκέδαζε μέχρι και τα μικρά παιδιά...δεν είχε πειράξει ούτε μυρμήγκι..ότι ένα αθώο αστείο..θα τον έστελνε στην φυλακή.
Πίστευε ότι μεταξύ φίλων χωράνε τα αστεία... Λογάριαζε όμως χωρίς τον ξενοδόχο..κι ο ξενοδόχος ήταν ο αυτόκλητος υπερασπιστής της "Εθνικής Κυβέρνησης"...ο εθνικόφρων.
Παράλογο...... άδικο............
ΝΑΚΟΣ ΚΟΡΔΟΝΟΥΡΗΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου