Οι πατλιές από τους θάμνους και τα βάτα κοντεύουν να κλείσουν το μισό χωράφι, τα χόρτα έχουν φτάσει κοντά ένα μέτρο, πουθενά προβατάκια να το βοσκήσουν, κάποτε σε ένα τέτοιο χωράφι θα έκαναν πάρτι...πρέπει να πέρασε πολύς καιρός να το επισκεφτεί ο ιδιοκτήτης του, πιθανόν κάποιος κυνηγός να ήταν ο τελευταίος που το περπάτησε .
.........Στέκεσαι καταμεσής του χωραφιού και κοιτάζεις ολόγυρα, στην θέα που αντικρίζεις σε πιάνει ρίγος, σκέτη εγκατάλειψη.
Κοιτάζεις τις γέρικες κουφαλιασμένες ελιές....ευλογημένα δέντρα!!! Σε πιάνει το παράπονο να τις θωρείς ακλάδευτες, αμάζευτες, κανείς δεν ασχολείται πια με δαύτες, ξεχασμένες όπως και τόσα άλλα....μα στέκουν εκεί ακόμα όρθιες, περιμένοντας με υπομονή τον ...... άνθρωπο !
Καμία περιποίηση και όμως πάνω στα κλαδιά τους υπάρχουν ακόμα μερικές ελιές, συνεχίζουν να προσφέρουν έστω κι αν δεν ακουμπάει πάνω τους ανθρώπου χέρι....
Στην παρουσία σου τρομάζουν μερικά κοτσίφια που τρώγανε ανενόχλητα τον κόπο τους, τι κρίμα...........
Κοιτάζεις τριγύρω, κάτι ψάχνεις, δεν μπορεί ....κάπου εδώ
ήταν μονολογείς, που πήγε άραγε?
Πας λίγο πιο δεξιά, πιο αριστερά, τίποτα.....
Τζάμπα ψάχνεις, το μονοπάτι που ήξερες δεν υπάρχει πια, έγινε λόγκος όπως και τα σύνορα του χωραφιού σου και την αμπουριά που βρήκες και μπήκες μέσα πολύ σου ήταν............
Ακούγεται ο αναστεναγμός σου, νιώθεις τα μάτια σου να βουρκώνουν...
Ξέρω τι σκέφτεσαι ...ναι ξέρω πολύ καλά, ό,τι θα σκεφτόταν ο καθένας στη θέση σου..... θυμάσαι, ναι και βέβαια θυμάσαι.... κάνεις σύγκριση, πως ήταν και πως κατάντησε......τεράστια η διαφορά.... ίσως κάπου μέσα σου νιώθεις ενοχές για την εικόνα που αντικρίζεις μετά από τόσα χρόνια, λογικό είναι.....
Αυτοί που κάποτε το φρόντιζαν σαν να ήταν παιδί τους, δεν υπάρχουν και αν κάποιοι υπάρχουν είναι γέροι και ανήμποροι πια, αλλιώς δεν θα ήταν σε αυτό το μαύρο χάλι...
Κι εσύ? Τι κάνεις αλήθεια εσύ? Για να είσαι εδώ κάτι σε τραβάει, κάτι σε δένει...
Ναι σε καταλαβαίνω, έχεις φάει λαδάκι από εδώ, τις φύτεψαν οι γονείς σου, τις σκάλισαν, τις κλάδεψαν, τις τίναξαν με τα ροζιασμένα και κουρασμένα χέρια τους, τις έβλεπαν να μεγαλώνουν και έκαναν όνειρα γι αυτές όπως και για τα παιδιά τους....και τώρα?
Μη σε παίρνει από κάτω, δεν είσαι ο μόνος...κάπως έτσι την πατήσαμε όλοι, ένα καλύτερο αύριο για μας, μετά το μέλλον των παιδιών μας και παρατήσαμε τα πατρικά μας που με τόσο κόπο και ιδρώτα, με τόσες στερήσεις έχτισαν οι γονείς μας, παρατήσαμε τα χωράφια που μας τάιζαν, τα ξεχάσαμε σαν να μην υπήρξαν, μας πέφτουν λίγο μακρυά, δεν πάει και το αυτοκίνητο μέχρι εκεί, δεν αξίζει τον κόπο να ασχοληθούμε, είναι ασύμφορα.......τρίζουν τα κόκαλα των δικών μας.....................
Και να ήταν μόνο το δικό σου χωράφι λίγο το κακό.....να, κοίταξε γύρω σου, σχεδόν όλη η περιοχή φωνάζει εγκατάλειψη.... η εικόνα από μόνη της μοιάζει σαν να ικετεύει για λίγη ανθρώπινη σημασία, αφουγκράζεσαι λίγο και νομίζεις πως ακούς μια παραπονεμένη φωνή να ρωτάει γιατί?....
Όχι δεν τρελάθηκες......είναι το δέσιμο και η αγάπη που έχεις με τον τόπο σου, είναι τα συναισθήματα που σε πνίγουν.... είναι όλα αυτά που αφήσαμε πίσω μας και που δεν σταμάτησαν να μας περιμένουν και να μην ζουν στην σκέψη μας...
Τώρα είναι εδώ, μπροστά σου και νομίζεις πως σου ζητούν εξηγήσεις για την κατάντια τους........
Δεν αντέχεις να μείνεις άλλο, θες να φύγεις αλλά τα πόδια σου δεν σε υπακούν......
Όμως τα πράγματα αλλάζουν πολλές φορές....ποτέ δεν ξέρεις .... οι όμορφες μέρες που έζησαν αυτά τα χωράφια μπορεί να μην είναι μόνο παρελθόν, μπορεί να ξανανιώσουν ανθρώπινο ιδρώτα να τα ποτίζει και αυτή τη φορά....... ίσως να είναι ο δικός μας.....
ΧΑΡΑ-ΧΑΡΙΚΛΕΙΑ ΒΛΑΧΑΚΗ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου