Η σημερινή μου ιστοριούλα δεν είναι από την παιδική μου ηλικία αλλά από τον γάμο μου. Αν και δεν θέλω να τον θυμάμαι, υπήρξαν και κάτι στιγμές που όταν τις θυμάμαι χαμογελάω....
Όταν έγινε ο γάμος μου στο χωριό μου και αφού δεν έμπαινα στο αυτοκίνητο για να ξεκινήσουμε αν δεν έβλεπα και τους γονείς μου να μπαίνουν στο αυτοκίνητο που θα ερχόταν ως παράνυμφοι μαζί μας ξεκινήσαμε.
Πριν πάμε στο Αγρίνιο θα κάναμε στάση στο χωριό Αγιος Βλάσιος Αιτ/νιας να προσκυνήσω κατά το έθιμο στο σπίτι των πεθερικών μου.Θα γινόταν το γλέντι και μετά θα πηγαίναμε στο σπίτι μας στο Αγρίνιο.
Φτάνοντας στον Άγιο Βλάση είχε αρχίσει να σουρουπώνει για τα καλά,Χειμώνας βλέπετε 5 Μαρτίου.... μέχρι να έρθουν στο χωριό μου, να γίνει ο γάμος, χαιρετούρες κ.τ.λ. και να ταξιδέψουμε, λογικό ήταν να μας πάρει το βράδυ.
Κατεβήκαμε από το αυτοκίνητο και μετά είχε λίγο ποδαρόδρομο, ο δρόμος ήταν χάλια για τα αυτοκίνητα...
Περπατώντας για το σπίτι, ήρθε από την αντίθετη κατεύθυνση ένα αγοράκι γύρω στα δέκα με έντεκα και μου έδωσε ένα άσπρο μαντήλι.....εγώ άπλωσα το χέρι λίγο αμήχανα και το πήρα χωρίς να ξέρω τι ακριβώς ήταν, τι να το κάνω και γιατί μου το έδωσε....ούτε ο άντρας μου μου είπε κάτι, ούτε και η κουνιάδα μου που ήταν δίπλα μου....
Το αγοράκι πού ήταν και πρώτος ξάδελφος του άντρα μου με κοιτούσε κάπως... σαν κάτι να περίμενε....προχωρούσε μπροστά μας σχεδόν ανάποδα και με κοίταζε συνεχώς , έκανε λίγα βήματα και με ξανακοίταζε.
Μου φάνηκε περίεργο όλο αυτό, να έχει σκοτινιάσει για τα καλά, να φοράω τακούνια, τα μάτια μου θαμπωμένα από τα κλάματα και το παιδάκι μπροστά μου σαν να ήθελε να μου κλείσει τον δρόμο..... αλλά φορτισμένη όπως ήμουν δεν του έδωσα και πολύ σημασία...
Περπάτησε κανένα πεντάλεπτο έτσι και μετά έφυγε τρέχοντας προς το σπίτι των πεθερικών μου....
Φτάσαμε κι εμείς με το συμπεθεριό από πίσω.....έριξα κάτι μήλα στολισμένα με γαρίφαλα και κέρματα και ο πεθερός μου, για να προσκυνήσω και να μπω στο σπιτικό τους μου έταξε κάτι μπροστά στους καλεσμένους για μάρτυρες (μήπως να πάω να το διεκδικήσω?).... έπειτα, προσκύνησα λες και έμπαινα σε ναό, πάτησα πάνω σε ένα σίδερο και μπήκα στο σπίτι......
Αργότερα μετά το φαγητό και τον χορό και αφού η πεθερά με τά'ι'σε μέλι με καρύδια, το ίδιο αγοράκι μου έφερε τον καφέ, το ήξερα αυτό το έθιμο, το είχα δει και σε γάμους στο χωριό μου, το αγόρι ήταν για γούρι να κάνω αρσενικά παιδιά (λες και τα κορίτσια είναι κατάρα),..... άρχισα να τον πίνω και μόλις τελείωσα άφησα χρήματα στο πιατελάκι για το αγόρι που ακόμα με κοιτούσε περίεργα....
................
Μετά από καιρό έμαθα πως το μαντήλι εκείνο μου το έστελνε η πεθερά για να μου δείξει την αγάπη της και ότι με περιμένει στο σπίτι, (και πραγματικά με λάτρευε και την λάτρευα ) εγώ από την στιγμή που το δεχόμουν, έπρεπε να ασημώσω το παιδί και να στείλω κι εγώ ένα, ότι και καλά το δέχομαι και πάω να την συναντήσω...το παιδάκι θα πήγαινε το μαντήλι μου στην πεθερά μου λέγοντάς της ''η νύφη σου έρχεται'' κι εκείνη θα το ασήμωνε για το χαρούμενο νέο που της πήγε!
Εμ που να το ήξερα....δεν μου το είχαν πει, ακόμη και εκείνη την στιγμή να μου το έλεγαν κάτι θα έκανα ...μπορεί να μην είχα καθαρό άσπρο μαντήλι, είχα όμως ένα μουσκεμένο από τα δάκρυά μου..........από το τίποτα καλό ήταν κι αυτό αφού το απαιτούσε το έθιμο.
Ο Λάμπρος, (το παιδάκι) ακόμα θα θυμάται πως κάποτε, πέρασε μια περίεργη νύφη από το χωριό τους , που ούτε μαντήλι του έδωσε ....... ούτε και χαρτζιλίκι ...
Έτσι είμαι εγώ, από όπου περνάω αφήνω και κάτι περίεργο ...έτσι για να με θυμούνται.... έστω κι αν αυτό έγινε εν αγνοία μου!
(Η φωτογραφία είναι ακριβώς μετά το μαντήλι...περίμεναν την ανταλλαγή των μαντηλιών ...αλλά δε....)
Χαρά-Χαρίκλεια Βλαχάκη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου