Ερώτημα για τον Δήμαρχο Αγρινιου-Η λειτουργία του αρπακτικού..

Καλή σας μέρα, κ. Παπαναστασίου | Η λειτουργία του αρπακτικού

Την περασμένη Δευτέρα ήρθα αντιμέτωπος, κ Παπαναστασίου, με το νομαρχιακό ΚΤΕΛ της Αιτωλοακαρνανίας. Γνωρίζω ότι αυτό, δεν σας απασχολεί ιδιαιτέρως, αφού εσείς καμιά ευθύνη δεν έχετε, ούτε για τον τρόπο με τον οποίο ο συγκεκριμένος οργανισμός λειτουργεί, ούτε πια είναι η δική μου άποψη γι’ αυτό. 

του Λευτέρη Τηλιγάδα |  | red line

Επειδή όμως προχτές αντιμετώπισα μια συμπεριφορά τύπου «τα παράπονά σου στο Δήμαρχο», είπα κι εγώ σήμερα να σου τα πω, μπας και φιλοτιμηθεί «η πεθερά» να ακούσει, όσα πρόκειται να πω στη «νύφη». Βέβαια εσύ νύφη δεν είσαι, αλλά επειδή πολλοί στενοί σου συγγενείς, υπήρξαν από τους πρωτεργάτες των μαζικών μεταφορών στο νομό, ίσως χρειαστεί να μεσολαβήσουν μπας και φιλοτιμηθεί η διοίκηση του ΚΤΕΛ ή κάποιοι μέτοχοι για να πάψει ο συγκεκριμένος οργανισμός να λειτουργεί ως αρπακτικό.

Όπως έχω ξαναγράψει, κ. Παπαναστασίου, στην Ελλάδα ζούμε έναν ιδιότυπο και περίεργο καπιταλισμό. Νότιο βαλκανικό τον αποκαλώ, αφού θεωρώ ότι σε κανένα άλλο σημείο του κόσμου δεν υφίσταται ο καπιταλισμός με τον τρόπο που υφίσταται στη χώρα μας.

Το ΚΤΕΛ του Νομού Αιτωλοακαρνανίας είναι μια ιδιωτική εταιρεία που σε συνθήκες ελεύθερης αγοράς διατηρεί ένα σημαντικό μονοπώλιο. Το μονοπώλιο των οδικών μέσων μαζικής μεταφοράς του πληθυσμού από την μια περιοχή στην άλλη, από την πόλη στο χωριό και το αντίστροφο. Εξ αυτού λοιπόν και με το πλεονέκτημα που του δίνει αυτός ο παραλογισμός, ασελγεί ασύστολα και κατά κόρον πάνω στο επιβατικό κοινό της περιοχής μας με κάθε τρόπο και μέσο. Εξυπηρετεί μόνο περιοχές που το βολεύουν, μόνο με τα δρομολόγια εκείνα, που του επιτρέπουν τα συμφέροντά του, «στήνει δόκανα» στους ταξιτζήδες που μεταφέρουν εκτός νομού επιβάτες, υπερασπιζόμενο το μονοπώλιό του και άλλα πολλά τα οποία είναι γνωστά σε όλους.

Προχθές τη Δευτέρα όμως, βίωσα με τη σύντροφό μου τον πιο αυθαίρετο παραλογισμό αυτής της ιστορίας.

Η μοίρα μου το έφερε, να χρειαστεί να οδηγήσω το ιδιωτικό αυτοκίνητο με το οποίο μετακινούμουν προς Πάλαιρο, σε ένα συνεργείο στη Βόνιτσα μετά από βλάβη που έπαθε και δεν επιδιορθωνόταν αυθημερόν. Αποφασίσαμε λοιπόν να επιστρέψουμε στο Αγρίνιο με λεωφορείο.

Στον σταθμό της Βόνιτσας φθάσαμε ακριβώς στις 15:20, για να βρεθούμε μπροστά σε ένα κλειστό πρακτορείο. Από κάποιες ανακοινώσεις κολλημένες στο τζάμι πληροφορηθήκαμε ότι το επόμενο δρομολόγιο για Αγρίνιο έφευγε από την Βόνιτσα στις 19:00. Τρεισήμισι ώρες αναμονή.

Γύρω στις 17:30 ο υπάλληλος του ΚΤΕΛ ήρθε και άνοιξε το μαγαζί.

Βγάλαμε δύο εισιτήρια για Αγρίνιο και εκεί συνειδητοποίησα, ότι αν θες να έρθεις από τη Βόνιτσα στο Αγρίνιο, είναι συμφέρον σου να έρθεις με το ιδιωτικό σου αυτοκίνητο. Αν μάλιστα βρεις και κάποιον για να τον πάρεις μαζί σου με την υποχρέωση να σου καταβάλλει το αντίτιμο του εισιτηρίου που θα πλήρωνε στο ΚΤΕΛ, όχι μόνο θα σου στοιχίσει λιγότερο η διαδρομή, αλλά θα σου μείνει και κάτι στην τσέπη σου, για να πιεις έναν καφέ.

Δεν πέρασαν πέντε λεπτά και με το τηλέφωνο ενημερώθηκα από το συγγενικό μου περιβάλλον, το οποίο γνώριζε την ταλαιπωρία μας, ότι ο ανιψιός μου βρίσκεται στη Βόνιτσα και έρχεται προς Αγρίνιο με το ιδιωτικό του αυτοκίνητο. Επικοινώνησα μαζί του και κανόνισα να περάσει να μας πάρει για να φτάσουμε δυο ώρες νωρίτερα σπίτι μας.

Σηκώθηκα λοιπόν με πολύ φυσικό τρόπο και ζήτησα από τον υπάλληλο του ΚΤΕΛ να ακυρώσει τα δύο εισιτήρια, που μόλις είχαμε βγάλει έναντι 17 ευρώ και 60 λεπτών και να μας επιστρέψει τα χρήματα.

Ομολογώ, πως με μεγάλη συγκατάβαση άκουσα τον υπάλληλο να μου λέει, ότι κάτι τέτοιο δεν μπορεί να γίνει.

«Ωραία, ποιο είναι το ποσοστό επιστροφής χρημάτων σε περίπτωση έγκυρης ακύρωσης του εισιτηρίου», τον ρώτησα.

«Δεν υπάρχει τέτοια περίπτωση», μου απάντησε, αφήνοντας με εμβρόντητο.

Αν αυτό, κ. Παπαναστασίου, δεν είναι τσαμπουκαλίδικη αρπαγή χρημάτων από μια υπηρεσία που υποτίθεται ότι ικανοποιεί την βασική ανάγκη της μαζικής μετακίνησης του πληθυσμού, τότε μπορεί κάποιος από όλους αυτούς που καπηλεύονται μονοπωλιακά τις μετακινήσεις, να μου εξηγήσει, τι είναι;

Ρωτώ για να μάθω… και θα επανέλθω.

---

Υ.Γ. Στην τοπική μας κοινωνία αυτά τα «ζητηματάκια», κ. Παπαναστασίου, λύνονται με κάποιον γνωστό και ανάλογα φυσικά με την δουλειά που κάνεις. Αν για παράδειγμα έπαιρνα τα δύο εισιτήρια την ώρα που φθάσαμε Αγρίνιο και τα πήγαινα σε έναν φίλο μου μέτοχο του ΚΤΕΛ, αυτός θα με έπαιρνε από το χέρι και θα με πήγαινε στον Πρόεδρο των αστικών συγκοινωνιών στο νομό, στον οποίο θα με σύστηνε με τα καλύτερα λόγια. Είναι σίγουρο ότι το κόστος των εισιτηρίων θα μου το επέστρεφαν στο ακέραιο (ας είναι και δεκαδικός)  και όλοι θα νοιώθαμε περήφανοι που «κάναμε τη δουλειά μας». Ο Πρόεδρος που έδειξε κατανόηση, ο μέτοχος που «πούλησε» υπηρεσίες για την καλή εικόνα της υπηρεσίας (είναι κάτι παραπάνω από σίγουρο ότι με την έξοδό μου από το γραφείο του Προέδρου θα «στόλιζε» το «στόμα» μου με τόσο αιμοβόρικα επίθετα που μόνο ένας διάολος θα μπορούσε να τα συναγωνιστεί) και τέλος εγώ που ένα μπουκαλάκι νερό, το οποίο πρόλαβα και αγόρασα στο ΚΤΕΛ της Βόνιτσας δεν μου στοίχισε 18 ευρώ και 10 λεπτά.

Το ζήτημα όμως δεν είναι να λυθεί δια της μεσολαβήσεως το όποιο προσωπικό «θεματάκι» υπάρχει. Πρέπει επιτέλους αυτό το κράτος και τα συμφέροντα που το στηρίζουν να αποφασίσουν τι θέλουν. Θέλουν καπιταλισμό και ελεύθερη αγορά ή «κρατικό προστατευτισμό των συντεχνιών».  Και τα δύο μαζί δεν γίνεται.