Η ελληνική πολιτεία έβαλε αρχές και κανόνες στο ταξί ήταν το 1964. Η τότε κυβέρνηση με το Ν.Δ. 4354/1964 άρθρο 4 όρισε ότι το κάθε φυσικό πρόσωπο δεν μπορεί να έχει στην κατοχή του περισσότερες από 2 άδειες Ε.Δ.Χ. Ο νόμος αυτός υποχρέωσε τους μεγαλοϊδιοκτήτες της εποχής να κρατήσουν μόνο δύο άδειες και τις υπόλοιπες να τις πουλήσουν.
Από τότε μέχρι και σήμερα το κράτος δεν δημιούργησε ποτέ ένα σταθερό νομοθετικό πλαίσιο για την έκδοση νέων αδειών. Είναι χαρακτηριστικό ότι στην επταετία 1967-1974 το τότε καθεστώς χορήγησε μόνο στην Αθήνα 6.200 νέες άδειες ταξί με την προϋπόθεση ο δικαιούχος να είναι επαγγελματίας οδηγός, να έχει ένσημα ως οδηγός και να έχει το απαραίτητο για την εποχή πιστοποιητικό κοινωνικών φρονημάτων.
Το 1977 η κυβέρνηση δημιουργεί το νόμο 588/1977 ανταλλάσει τα ιδιωτικά αστικά λεωφορεία που κρατικοποίησε στην πρωτεύουσα με 1.200 νέες άδεις ταξί. Το 1980 η κυβέρνηση του Γεωργίου Ράλλη με νέο νόμο χορηγεί άδειες ταξί σε πολύτεκνους οδηγούς. Σύμφωνα με τον συγκεκριμένο νόμο κάθε χρόνο υποχρεωτικά η πολιτεία έπρεπε να χορηγεί από 1,5% έως 3% του συνολικού αριθμού των αδειών ταξί κάθε περιοχής σε πολύτεκνους. Εκείνη την περίοδο η Αθήνα είχε 12.500 ταξί περίπου. Άρα κάθε χρόνο δίνονταν από 200-400 νέες άδειες ταξί. Ο νόμος αυτός καταργήθηκε λίγα χρόνια αργότερα από τον υπουργό Κώστα Ασλάνη της κυβέρνησης Ανδρέα Παπανδρέου.
Το 1984 με το νόμο 1437 μπαίνουν κανόνες και όροι χορήγησης νέων αδειών. Αυτές θα δίδονται κάθε δύο χρόνια με απόφαση των κατά τόπους νομαρχιακών συμβουλίων. Τέσσερα χρόνια αργότερα το 1988 η κυβέρνηση του Ανδρέα Παπανδρέου δημιουργεί το νόμο 1788/88 κεφάλαιο Γ. άρθρο 4, παράγραφος 4 σύμφωνα με τον οποίο για την περιοχή Αθηνών-Πειραιώς και Περιχώρων απαγορεύεται η έκδοση νέων αδειών για περιβαλλοντικούς λόγους. Το 2003 η κυβέρνηση Κωνσταντίνου Σημίτη με το νόμο 3109 απαγορεύει την έκδοση νέων αδειών σε όλη τη χώρα για μια τριετία. Το 2005 και το 2008 η κυβέρνηση Κωνσταντίνου Καραμανλή παρατείνει την απαγόρευση μέχρι και το 2011.
Ακόμη και σήμερα τα οχήματα που μεταφέρουν επιβάτες (ταξί) στις επαρχιακές πόλεις χαρακτηρίζονται ως "αγοραία". Ψάχνοντας στο λεξικό βρήκα ότι αγοραίο ονομαζόταν το αυτοκίνητο που μισθωνόταν από έναν πελάτη για να τον μεταφέρει και το τίμημα καθοριζόταν με συμφωνία ανάμεσα στον επιβάτη και τον οδηγό.Το αγοραίο πρέπει να μεταφέρει μόνο έναν επιβάτη ή μια οικογένεια ή ένα ανδρόγυνο και όχι επιβάτες ξένους μεταξύ τους! Αυτό ισχύει για να μην βλάπτεται η υπεραστική συγκοινωνία. Με τον τρόπο βέβαια αυτό ο επιβάτης, όταν είναι μόνος επιβαρύνεται με αρκετά μεγάλο κόμιστρο.
Τα παλιότερα χρόνια, πριν και μετά τον πόλεμο του '40, τα αυτοκίνητα ήταν ελάχιστα και ακόμη λιγότερα ήταν τα ιδιωτικής χρήσης. Γι αυτό και η αναγκαιότητά τους καθώς περνούσαν τα χρόνια άρχισε να γίνεται μεγαλύτερη. Σ' αυτό βοήθησαν η βελτίωση του βιοτικού επιπέδου και η βελτίωση των δρόμων. Μετά το 1950 ολοκληρώθηκε η ασφαλτόστρωση-Κομοτηνής Σαπών- Αλεξανδρούπολης. Σταδιακά και μετά το 1965 και 1970 γινόταν και αυτή στους δρόμους προς τους οικισμούς της Επαρχίας. Δεν ήταν λίγες οι περιπτώσεις που σημειώθηκαν ατυχήματα και βλάβες εξαιτίας της ακαταλληλότητας των δρόμων και ιδιαίτερα τους μήνες του χειμώνα. Οι λακούβες και οι λάσπες ήταν συχνό φαινόμενο.
Ένα ακόμη πρόβλημα ήταν οι επικοινωνίες. Τηλέφωνα στα σπίτια δεν υπήρχαν. Υπήρχε ένα τηλέφωνο σε ένα και μόνο καφενείο του χωριού, που λειτουργούσε και ως τηλεφωνικό κέντρο. Έπρεπε ο πελάτης να ειδοποιήσει το τηλέφωνο του γραφείου των ΤΑΧΙ. Φυσικά οι μεγάλες δυσκολίες ήταν τις νυχτερινές ώρες, κυρίως του χειμώνα.
Πηγη κειμένου rizospastis.gr
Φωτο Crhis Denar στον δρομο για Προυσο
Κώστας Χαμπαιος,στο χωριο Τρικλινο Βαλτου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου