Τρίτη 10 Ιανουαρίου 2017

Ο τσαγκάρης του χωριού μας-Γραφει η Χαρα Βλαχακη

Ο ΤΣΑΓΚΑΡΗΣ ΤΟΥ ΧΩΡΙΟΥ ΜΑΣ
*******************
Αύγουστος του1999...έχω πάει για λίγες μέρες στο αγαπημένο μου χωριό τον Τριπόταμο.... περπατάω σιγά-σιγά στο δρόμο αγναντεύοντας τριγύρω τις όμορφες τοποθεσίες του χωριού μου....
Κοιτάζω τα ανοιχτά αλλά και τα κλειστά εγκαταλελειμμένα σπίτια των χωριανών μου, χαιρετάω όποιον συναντήσω κρατώντας με μεγάλη δυσκολία την συγκίνηση που ξεχειλίζει από μέσα μου..ποτέ δεν άφηνα να καταλάβουν τις ευαισθησίες μου και ούτε τώρα θα το κάνω.
Έφτασα στο μπακάλικο του Λαμπράκη, λόγω καλοκαιριού υπάρχουν αρκετά άτομα απ' έξω που πίνουν καφέ, αναψυκτικό, ή μπύρα ...αρχίζουν τα τυπικά καλώς ήλθες, καλώς σας βρήκα, κάτσε να σε κεράσουμε.....λέω ευχαριστώ και προχωράω.
Δεξιά μου είναι το συντομότερο δρομάκι που πάει στο πατρικό μου σπίτι, εγώ συνεχίζω....θα πάω από το επόμενο....
Αριστερά μετά από το μπακάλικο ερημιά....εδώ ήταν ο πατέρας του μπακάλη με το μικρό τσαγκαράδικο ο μπάρμπα-Κώστας ο Μητρούλας (Τουφεκούλας)... σταματάω και κοιτάζω προς το κλειστό τσαγκαράδικο ...νομίζω πως θα τον δω μπροστά μου..περίεργα παιχνίδια που μας παίζει το μυαλό καμιά φορά.
Μπαίνω στην αυλή, δε υπάρχει ούτε καν αμπάρα......το μυαλό μου γυρίζει αρκετά χρόνια πίσω, τότε που αν δεν υπήρχε ο μπάρμπα-Κώστας δεν θα μας μπάλωνε κανείς τα παλιοπάπουτσά μας.
Αλήθεια πόσες φορές έφερα τα παπουτσάκια μου να τα μπαλώσει ή να τα σολιάσει?...πόσες φορές ρωτώντας τον τι χρωστάω ? έπαιρνα την ίδια απάντηση"
-Μια γίδα μαζί με το κατσίκι της.....την πρώτη φορά που μου το είπε τον πίστεψα και είπα στον πατέρα μου πως για να τον πληρώσει πρέπει να του δώσει μια γίδα...ο πατέρας μου όμως κατάλαβε, γέλασε και μου εξήγησε πως δεν θέλει τίποτα.....
Γνώριζε την κατάσταση των χωριανών, ήξερε ποιος έχει πολλά παιδιά, ποιος έχει ανάγκη....ναι ήξερε και έπραττε ανάλογα!!!!!!
Τον θυμάμαι στο μικρό παραγκάκι κάτω από την μουριά στην άκρη της αυλής του σπιτιού του, ήταν γεμάτο με μικροαντικείμενα της δουλειάς του....από την μια μεριά τα φτιαγμένα και από την άλλη πεταμένα κάτω τα χαλασμένα...
Πόσες φορές όταν λογομαχούσαμε στα διαλείμματα του σχολείου με τα παιδιά του πάνω Τριποτάμου που μας έλεγαν πως είναι καλύτερο το πάνω χωριό γιατί εκείνη την εποχή είχαν τον Πρόεδρο και τον παπά, εμείς τους απαντούσαμε με καμάρι''
-Εμείς όμως έχουμε τον τσαγκάρη!!!!!!!!
Από το πρωί έπιανε δουλειά....πολύς ο κόσμος τότε στο χωριό και όλοι ήταν τακτικοί πελάτες του.....η πόρτα κοιτούσε στο δρόμο και ήταν πάντα ανοιχτή.....όποιος περνούσε τον καλημέριζε κι αυτός κοιτάζοντας πάνω από τα γυαλιά του σήκωνε το χέρι και χαιρετούσε χαμογελώντας.
Καθόταν κατάχαμα σταυροπόδι, με τα γυαλιά χαμηλά στην μύτη του...πότε με ένα σφυράκι να χτυπάει τα τελάκια στη σόλα του παπουτσιού που είχε στο σιδερένιο καλαπόδι και άλλες φορές να ράβει τα ξηλωμένα κρατώντας ένα κουπίδι και μια χοντρή βελόνα με κλωστή......
Όταν πήγαινα και το παπούτσι μου είχε λίγη δουλειά μου το έφτιαχνε αμέσως!
Α ρε μπάρμπα-Κώστα ο Θεός να αναπαύσει την ψυχούλα σου, ήσουν τόσο απαραίτητος τότε..... στην θύμησή σου με πήραν πάλι τα ζουμιά....
Ρίχνω μια τελευταία ματιά και ξεκινάω να φύγω, κοιτάζω άθελά μου τα παπούτσια μου, καινούργια όμορφα λευκά πέδιλα!....όχι δεν νομίζω πως είμαι ευχαριστημένη... και τι έγινε πως είναι καινούργια?..... Σίγουρα αν μπορούσα να διαλέξω εποχή θα διάλεγα εκείνη την ξέγνοιαστη, με τα νάυλον και μπαλωμένα παπούτσια από τα ροζιασμένα χέρια του μπάρμπα-Κώστα του Μητρούλα!
Χαρά-Χαρίκλεια Βλαχάκη

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου