****************************
Όταν ήμουν μικρή, θυμάμαι πολλές φορές να ρίχνει χιόνι στο χωριό μου και μάλιστα πολύ σε αντίθεση με τώρα....
Μια χρονιά έριξε και το κράτησε αρκετές μέρες..ενώ εμείς τα παιδιά το απολαμβάναμε οι μεγάλοι κόντευαν να σκάσουν...και σαν να μην έφτανε αυτό εμφανίστηκε λύκος στο χωριό.... το κατάλαβαν γιατί βρήκαν μισοφαγωμένα ζώα.
Όλοι οι κάτω Τριποταμίτες συζητούσαν για το λύκο και πως κάτι πρέπει να κάνουν γιατί θα αφανίσει τα ζωντανά τους .....
Αργά το βράδυ, καθόμασταν γύρω από το τζάκι και σε μια στιγμή ήρθε ο πατέρας μου από το καφενείο...
-Αύριο θα πάμε για παγάνα...τον ακούω να λέει στην μάνα μου..
Παγάνα? τι είναι αυτό? πρώτη φορά άκουγα αυτή την λέξη...περίεργη όπως ήμουν πάντα δεν άργησα να ρωτήσω....
-Τι είναι η παγάνα πατέρα?
Μου είπε ότι θα μαζευτούν όλοι οι χωριανοί να πάνε στην περιοχή που βρήκαν τα φαγωμένα ζώα και θα φωνάζουν να τρομάξουν το λύκο για να φύγει..... ωραίο μου ακούστηκε!
-Να έρθω κι εγώ?
-Όχι...μόνο μεγάλοι θα πάμε.
Δεν μου άρεσε αυτό ....γιατί δηλαδή? αναρωτήθηκα λυπημένη, αφού και τα παιδιά μπορούν να φωνάζουν...
Πέφτοντας για ύπνο, σκεφτόμουν τους χωριανούς να φωνάζουν και τον λύκο να τρέχει φοβισμένος.....
Δεν θυμάμαι αν ήταν Χριστούγεννα ή Κυριακή, ή αν έκλεισε το σχολείο από τα χιόνια επειδή πολλά παιδιά μένανε αρκετά μακριά από το σχολείο........ πάντως σχολείο δεν είχαμε την επόμενη ημέρα.....
Οι γονείς μου σηκώθηκαν αξημέρωτα, η μάνα μου έφτιαξε τραχανά και την ώρα που τρώγανε συζητούσαν που θα συναντήσουν τους άλλους και από που θ' αρχίσουν αυτή την περιβόητη παγάνα....έστησα αυτί και δεν έχανα λέξη.
Σκέφτηκα να τους ξαναπώ να με πάρουν μαζί τους ...σιγά μην με παίρνανε.
Με το που φύγανε άρχισα να σκέφτομαι αυτά που λέγανε.... σηκώθηκα έβαλα σε ένα πιάτο λίγο τραχανά να φάω και πριν τελειώσω πήρα την απόφαση να πάω κι εγώ να κοιτάζω από μακριά...μπορεί να έβλεπα πως είναι ο λύκος!
Τα αδέλφια μου ακόμα κοιμότανε....παίρνω μια χοντρή *πατατούκα και ξεκινάω.....αν και η μέρα ήταν μουντή και κρύα, εγώ από το γρήγορο περπάτημα για να προφτάσω μην χάσω την παγάνα και με την πατατούκα που φορούσα ήμουν ζεστή..
Από κάποιο σημείο και μετά το χωριό έπαψε να φαίνεται και άρχιζε η περιοχή του λόγκου, ήξερα τα κατατόπια και το σημείο που θα ξεκινούσε η παγάνα...κάπου-κάπου ερχόταν κάποιοι απόηχοι στ' αυτιά μου αλλά τίποτα το ιδιαίτερο.....δεν φοβόμουν γιατί ήξερα πως όλοι οι χωριανοί είναι κάπου εκεί κοντά....
Φτάνοντας στην τοποθεσία Βαθύ-ρέμα και περνώντας απέναντι....ακούω ένα περίεργο βουητό που όσο προχωρούσα τόσο πιο έντονο και ανατριχιαστικό το άκουγα...αφουγκράστηκα λίγο, την στην ευχή ήταν αυτό που άκουγα.... δεν έμοιαζε με φωνές ανθρώπων....
Κι εκεί που πήγαινα σχεδόν τρέχοντας άρχισα να κόβω το βήμα μου χωρίς να το καταλάβω...ήταν και πολύ πρωί, από την συννεφιά δεν ήξερα αν έχει βγει ο ήλιος ή ακόμα δεν ξημέρωσε καλά....άρχισα να φοβάμαι...
Λες να μας είπαν ψέματα οι γονείς μου και να πήγαν σε κανένα γάμο σε κάποιο διπλανό χωριό?... και όσο έκανα αυτές τις σκέψεις προχωρούσα διστακτικά, το απαίσιο βουητό που ερχόταν από το Τουρκόρεμα άρχισε να γίνεται πιο έντονο......έχε γούστο να είμαι ολομόναχη εδώ?..
Κι αν αυτό που ακούω είναι το ουρλιαχτό του λύκου και έρθει να με φάει?...τόσα παραμύθια είχα ακούσει και διαβάσει.....στην ιδέα ότι είμαι μόνη μου και θα με έβρισκε ο λύκος παρά λίγο να κ@τουρηθώ από τον φόβο μου.....
Για πότε πήρα στροφή, για πότε έφτασα το σπίτι μας, ούτε που κατάλαβα ...έβγαλα τα παπούτσια και την παπατούκα και λούφαξα νιώθοντας ασφάλεια κάτω από τα σκεπάσματα....ευτυχώς τ' αδέλφια μου ακόμα κοιμόταν, χαμπάρι δεν πήραν ότι έλειπα.
Όταν κάποια στιγμή ήρθαν οι γονείς μου και λέγανε τι έγινε στην παγάνα, κατάλαβα ότι αυτό που άκουγα ήταν όντως ανθρώπινες φωνές, ή μάλλον ομαδικό ανθρώπινο ουρλιαχτό, που το ρέμα το έκανε να ακούγεται τρομακτικό και αντιλαλούσε απαίσια κάνοντάς με να το βάλω στα πόδια.
Πάντως εγώ δεν είπα τίποτα για το χουνέρι που έπαθα.....
Χαρά-Χαρίκλεια Βλαχάκη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου