Τετάρτη 4 Ιανουαρίου 2017

Το φοβερό χιόνι-Γραφει ο Νακος Κορδονουρης

Το φοβερό χιόνι
--------------------------
Πριν δεκαπέντε χρόνια, κατά τα μέσα Δεκέμβρη, είχα βρεθεί στο γυναικοχώρι, στην Κρέντη Ευρυτανίας. Είχα κάποιον μάστορα, κι'έκανα οικοδομικές εργασίες. Επισκεύαζα το πατρικό σπίτι που έχουμε εκεί.. προκειμένου να το φέρουμε σε κάποια κατοικήσιμη κατάσταση, και να πηγαίνουμε να περνάμε τις διακοπές μας..καθ ότι πρόκειται για πολύ όμορφο μέρος, μέσα στο πράσινο και σε μεγάλο υψόμετρο.. Μία από τις πολλές Ομορφιές Ευρυτανίας.
Έφτασε παραμονή Χριστουγέννων, και θα έπρεπε να επιστρέψω στην Αθήνα, να κάνω Χριστούγεννα με την οικογένεια.
Σηκώθηκα κατά τις εφτά και μισή το πρωί, είδα τον καιρό, ήταν βαρύς.. Τσουχτερό κρύο, πυκνή συννεφιά..που και που, έφερνε ο αγέρας από μακρυά καμιά χιονονιφάδα... Ψηλά πάνω από το Κερασοχώρι προς το βουνό Καυκί ..το είχε ασπρίσει για τα καλά.
Πήγα στο καφενείο του Σταύρου..όπως κάθε πρωί για ένα καφεδάκι κι αφού χαιρετήθηκα με πεντέξι νοματαίους, που πίναμε καφέ παρέα..είπαμε καλά Χριστούγεννα..κατά τις οκτώ ξεκίνησα... Όταν έφτασα στο Κερασοχώρι είδα ότι..το είχε πασπαλίσει, δεξιά αριστερά στο δρόμο..αλλά σε βαθμό που δεν ενοχλούσε την κίνηση του αυτοκινήτου. Το ίδιο και μετά τον ποταμό Μέγδοβα.. στην ανηφόρα στο Καλεσμένο.. ψηλά προς το Μπαγασάκι. Περνώντας από το Καρπενήσι και μετά, προς την σήραγγα του Τυμφρηστού..όσο πήγαινε το χιόνι και πύκνωνε. Δεν είχα οδηγήσει, άλλη φορά σε τέτοιες καιρικές συνθήκες. Οι ντόπιοι που ήξεραν, πηγαίναν ...αέρα..έτσι χωρίς αντιολισθητικές αλυσίδες. Όταν δεν είσαι εξοικειωμένος όμως..εύκολα μπορεί να την πατήσεις. Έτσι ακολούθησα κι εγώ τους συνηθισμένους ντόπιους.. Περνώντας την σήραγγα..το χιόνι ήταν στους δέκα με δεκαπέντε πόντους. Στην πρώτη στροφή..στην ανηφόρα, που έκοψα ταχύτητα..το αυτοκίνητο άρχισε να γλιστρά... Είχα πολύ ανηφορική πορεία ακόμα..δεν πήγαινε άλλο.. Έκανα επιτόπια στροφή.. ξαναγύρισα..πήγα σ'ένα βενζινάδικο, λίγο πριν από το Καρπενήσι... Αγόρασα αλυσίδες..τις τοποθέτησε κιόλας ένα παλληκάρι, στους δύο μπροστινούς τροχούς, και ξεκίνησα..άνετος τώρα πια..χωρίς φόβο ολίσθησης. Πέρασα την σήραγγα..πέρασα και το σημείο που είχα κολλήσει..ανέβηκα όλες τις στροφές άνετα...έχω φτάσει στην κορυφή..στο σημείο που αρχίζει η ψιλοκατηφόρα... Οι αλυσίδες, μου έδωσαν μία υπερβολική σιγουριά, η οποία αποδείχθηκε επιζήμια.. Βρίσκομαι σ'ένα σημείο με ελάχιστη κατηφόρα..γύρω στο 5%. Πορεύομαι με μικρή ταχύτητα..και με το άγγιγμα του φρένου..ίσως λίγο παραπάνω από το πρέπον..άρχισε το πίσω μέρος του αυτοκινήτου..που δεν είχε τις αλυσίδες..να ολισθαίνει, μία δεξιά..μία αριστερά..στην τρίτη, φεύγει από τον δρόμο και βρίσκεται μισοκρεμασμένο στην δεξιά πλευρά του δρόμου..χωμένο όλο το πίσω μέρος του, μέσα στο χιόνι, που είχε παραμερίσει το εκχιονιστικό μηχάνημα. Μόνο οι δύο μπροστινοί τροχοί είναι ακόμα στο οδόστρωμα. Το πρώτο που σκέφτηκα..μάλλον φτηνά την γλύτωσα... Προσπάθησα ν'ανοίξω την πόρτα..δεν άνοιγε με τίποτα.. ήταν στριμωγμένη από το χιόνι. Σταμάτησε κάποιος οδηγός να με βοηθήσει.. Παραμέρισε το χιόνι που εμπόδιζε την πόρτα ν'ανοίξει..την άνοιξα σιγά σιγά..με φόβο, μήπως με την κίνηση φύγει το αυτοκίνητο προς τα πίσω, στο κενό, στον γκρεμό... Άπλωσε, μου έδωσε το χέρι του ο φίλος.. πιάστηκα και βγήκα. Αυτό ήταν! Το κυριότερο αγαθό..η ζωή..είχε διασωθεί. Εκείνο που απέμενε, ήταν να βγει το αυτοκίνητο ξανά στον δρόμο. Κάλεσα οδική βοήθεια.. Ύστερα από μία ώρα και βάλε, ήρθε η ΕΛΠΑ. Δεν ήμουν συνδρομητής..έγινα εκεί, κατ'ανάγκην. Προσπάθησε να τραβήξει το αυτοκίνητο προς το οδόστρωμα, αλλά..αδύνατον. Δεν ήταν μόνο αυτό..άν το απαγκίστρωνε.. υπήρχε ο φόβος μήπως φύγει στον γκρεμό. Παρέμεινε εκεί με το αυτοκίνητο αγκιστρωμένο, ώσπου να έρθει γερανός από το Καρπενήσι..όπου είχαμε καλέσει.. να το ανασύρει. Η ώρα είχε περάσει..βράδιαζε, και η θερμοκρασία ήταν πολύ κάτω από το μηδέν. Παρέμεινα στο αυτοκίνητο της ΕΛΠΑ, μέχρι να έρθει ο γερανός... Ήρθε κάποια στιγμή ο γερανός..ανέβασε το αυτοκίνητο αμέσως..σαν ψάρι στο αγκίστρι. Συνέχισα την πορεία μου..κατέβηκα πιο προσεκτικά πλέον το βουνό..έφτασα στον Αι' Γιώργη.. όπου το χιονόνερο και λίγο μετά το ψιλόβροχο έπαιρνε την θέση του χιονιού...
Εναλλαγή συναισθημάτων..από την κόλαση..στον παράδεισο.
Ήταν μία μετάβαση από μία άγνωστη, φοβική κατάσταση..προς μία άλλη.. που ήξερα να διαχειριστώ καλύτερα. Κατέβηκα από το βουνό..συνέχισα τον δρόμο μου για Αθήνα. Το χιόνι που παραλίγο να μου στοιχίσει την ζωή παρέμεινε να λιώνει σιγά σιγά.. ποτίζοντας τα δάση..αποθηκεύοντας το πολύτιμο νεράκι στο έδαφος..που τόσο το χρειαζόμαστε. Παρ' όλη την άσχημη εμπειρία μου..η θεϊκή εικόνα του χιονιού..τα γερμένα από το βάρος ελατόκλαρα..τα μισοσκεπασμένα σαν άσπρα μανιτάρια καλυβάκια και το κάτασπρο παραμυθένιο τοπίο δεν αλλοιώνεται..εξακολουθεί να παραμένει, σαν θαύμα της φύσης μέσα μου.
Το κέρδος μου απ' όλη αυτή την περιπέτεια..η εμπειρία..
Το χιόνι, είναι μεν για χιονοπόλεμο ή για σκι..αλλά κατά τα άλλα, δεν είναι να παίζεις μαζί του. Χρειάζεται σεβασμό, προσοχή και γνώση.
-----------Νάκος Κορδονούρης------------

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου