Δευτέρα 16 Ιανουαρίου 2017

Ποτέ δεν είναι αργά...-Γράφει ο Νακος Κορδονούρης

Ποτέ δεν είναι αργά...
----------------------------------
Το να εργάζεται κάποιος σε ηλικία δώδεκα και δεκατριών χρόνων, σήμερα μπορεί να φαντάζει αδιανόητο... Κάποτε όμως, ήταν σύνηθες φαινόμενο. Γι αυτό πριν από μερικά χρόνια τα νυχτερινά σχολεία ήταν στις δόξες τους. Τότε που έγινε η μαζική μετακίνηση του πληθυσμού, από την ύπαιθρο, στα αστικά κέντρα. Πολλοί είχαμε έρθει..έτσι χωρίς τους γονείς μας, σαν εργένηδες..κι έτσι, θα έπρεπε να βγάλουμε μόνοι μας, τα προς το ζην. Την ημέρα στο μεροκάματο, το βράδυ στο Γυμνάσιο. Κατά την εργασιακή μου περιπλάνηση, εκείνα τα χρόνια, ανά την Αθήνα..βρέθηκα ψάχνοντας για δουλειά, στην οδό Μαυρομιχάλη, στο νούμερο 8, κοντά στην Ακαδημίας.
Εκεί υπήρχε ένα ημιυπόγειο καφενεδάκι..κατέβαινες τρία σκαλοπάτια μπαίνοντας. Το είχε ένας νεαρός, εικοσιτετράχρονος τότε, ο Κώστας ο Κουκλουμπάκος, από την Μάνη. Αυτός ο κύριος Κώστας ήταν το αφεντικό μου.. Ένας πολύ καλός και μυαλωμένος άνθρωπος. Με συμπαθούσε!.. με συμβούλευε, με υποστήριζε... Ήταν σαν μεγάλος αδερφός μου. Η κύρια δραστηριότητα του μαγαζιού, ήταν η διανομή ποτών, καφέδων και αναψυκτικών, στα γύρω γραφεία και καταστήματα. Παρά την μικρή μου ηλικία..μόλις δεκατριών χρονών εγώ τότε.. τα πήγαινα μια χαρά στην δουλειά μου..στο πήγαιν' έλα, με τον δίσκο. Θυμάμαι..είχα έναν αλουμινένιο, κρεμαστό δίσκο..και άσπρη ποδιά με τσέπες... Πήγαινα τις παραγγελίες σφαίρα.. ώσπου να ετοιμάσει την επόμενη παραγγελία η Μαρία η αδερφή του Κώστα, που δούλευε κι'αυτή εκεί..είχα γυρίσει.
Βοηθούσα και σε άλλες δουλειές..να πλένω ποτήρια.. να γεμίζω το ψυγείο αναψυκτικά... Μέχρι και καφέδες έμαθα να φτιάχνω. Ο καφές ο Ελληνικός, είχε πολλές παραλλαγές.. Βαρύ γλυκός, γλυκύ βραστός, μέτριος, με ολίγη, σκέτος κ.α.  Η τεχνική του καφέ, είχε να κάνει, με την λεπτομέρεια στην ζάχαρη και στον καφέ.. αλλά και με το πως θα τον ρίξεις από το μπρίκι στο φλυτζάνι.. Από ψηλά με φουσκάλες.. ή από χαμηλά για πιο βαρύ καϊμάκι.
Ο Κώστας το αφεντικό, ήταν πολύ ευχαριστημένος με μένα.
Δούλεψα γύρω στον ένα χρόνο εκεί...
Δεν έφυγα όμως με ωραίο τρόπο. Βρήκα κάπου αλλού καλύτερα..και έφυγα έτσι εξαφανισμένος. Δεν είχα το θάρρος να πω στον Κώστα ότι φεύγω... Μου φέρθηκε τόσο καλά.. Κι εγώ, φέρθηκα αχάριστα.. Έφυγα χωρίς ένα ευχαριστώ... Τον άφησα χωρίς βοηθό..έτρεχε. Λες και πλήρωσε έτσι την καλοσύνη του....
Από τότε, ο Κώστας...περνούσε συχνά από την σκέψη μου..αλλά δεν τον ξαναείδα.
Πέρασαν τριάνταπέντε χρόνια...
Το 2004..προς το τέλος της Αστυνομικής μου καριέρας... πήρα μετάθεση για το τμήμα της γειτονιάς μου. Κάποια μέρα, κοιτάζοντας την κατάσταση της υπηρεσίας.. Πέφτει το μάτι μου πάνω σ'ένα όνομα.. Κουκλουμπάκος! ...τι μου θύμισε... Ρώτησα..ποιός είναι αυτός ο συνάδελφος... Εγώ είμαι..μου απαντάει ένα παλληκάρι από δίπλα μου. Ένας εικοσάχρονος, που έφερνε η φυσιογνωμία του, κάπως στον Κώστα. Του είπα ότι είχα κάποτε ένα αφεντικό, Κώστα Κουκλουμπάκο, σ'ένα καφενείο στη Μαυρομιχάλη..
Ο πατέρας μου ήταν..μου απαντάει...
Χάρηκα τόσο πολύ... Του έστειλα χαιρετίσματα.. Του ζήτησα το τηλέφωνο να βρεθούμε.. Σκέφτηκα..χρωστάω ένα ευχαριστώ σ'αυτόν άνθρωπο... ποτέ δεν είναι αργά...
Συναντηθήκαμε..χαρήκαμε και οι δύο!
Μιλήσαμε για την ζωή μας..θυμηθήκαμε τα παλιά...
Το έφεραν έτσι οι συμπτώσεις να του πω το ευχαριστώ που του χρωστούσα..έστω και τόσο πολύ ετεροχρονισμένα.
Είχαν αλλάξει οι φάτσες μας φορτωμένες με τριάνταπέντε χρόνια..αλλά οι καρδιές μας... η εκτίμηση που είχαμε ο ένας για τον άλλον.. παρέμειναν αναλλοίωτες...
Με τα χρόνια, ελπίζω να μου το συγχώρεσε, που τότε... τον άφησα κι έφυγα.....
...Ποτέ δεν είναι αργά!...
------------Νάκος Κορδονούρης------------ — μαζί με Nikos Kouklou.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου