Αφού περνούσαν οι γιορτές των Χριστουγέννων και της Πρωτοχρονιάς έφτανε η παραμονή των Φώτων... επιτέλους θα φεύγανε τα πάγανα που μας είχαν τρομοκρατήσει με δαύτα!
Νηστεία κανονική μικροί μεγάλοι για να πιούμε την επόμενη το Μεγαλαγίασμα!!!!
Ανήμερα των Θεοφανείων παίρναμε άλλος κανάτα, άλλος μπουκάλι, ότι είχε τέλος πάντων ο καθένας και ξεκινούσαμε για την εκκλησία.
Απ' έξω από τον ναό ήταν η Μπουτσιέρα (βρύση), γεμίζαμε το όποιο δοχείο και βάζαμε ένα κλαδάκι που κόβαμε από τις ελιές που υπήρχαν στο προαύλιο...
Μπαίνοντας και αφού κάναμε τις εκκλησιαστικές διαδικασίες τοποθετούσαμε τα δοχεία κάτω από ένα τραπέζι που σιγά-σιγά έπιανε αρκετά μέτρα γύρω-γύρω και παρακολουθούσαμε την θεία λειτουργία.
Η εκκλησία ήταν πάντα γεμάτη και αρκετοί μένανε απέξω, μικρόφωνα δεν υπήρχαν αλλά ήταν τόσο ήσυχα που οι ψαλμωδία ακουγόταν μέχρι έξω...αφού έλεγε ο παπα-Πάζιος το ''Εν Ιορδάνη βαπτιζομένου σου Κύριε '' και Αγιαζόταν τα νερά, μας έρανε με τον Αγιασμό και τελειώνοντας έπαιρνε ο καθένας το δοχείο του (τώρα πως δεν τα μπέρδευαν αυτό είναι άλλη ιστορία) και ξεκινούσαμε για το σπίτι γιατί είχαμε αρκετή δουλειά......
Η μάνα μου μας έδινε από μια κουταλίτσα να πιούμε και έβαζε σε ένα μπουκαλάκι λίγο Μεγαλαγίασμα (όπως το έλεγε) που το κρατούσαμε όλο τον χρόνο όχι μόνο σαν κάτι ιερό, αλλά και σαν...φάρμακο για όλες τις αρρώστιες ανθρώπων και ζώων, από μάτιασμα μέχρι δυσκολία γέννας....
Το υπόλοιπο το μοίραζε σε διάφορα σκεύη που τα συμπλήρωνε με νερό φρέσκο από την πηγή (γιατί αδειάζαμε ότι παλιό νερό είχαμε στο σπίτι) και ξεκινούσαμε να ραντίζουμε το σπίτι, τα χωράφια, μαντριά, τα πάντα!
**********
Μια χρονιά όπως κάθε χρόνο η μάνα μου μου έδωσε ένα τσίγκινο μπικιώνι (κανατάκι) με Αγιασμό να πάω να ραντίσω τον κήπο μας στο Αλωνάκι.....θα ήμουν γύρω στα δέκα, περπατούσα και προσπαθούσα να θυμηθώ ψελλίζοντας τα λόγια από το ''εν Ιορδάνη...'' μιας και τα αποστήθισα εύκολα... τώρα πως βρέθηκα πεσμένη στο χώμα και το μπικιώνι άδειο ούτε που κατάλαβα...
Και τώρα? Αν πήγαινα σπίτι να πάρω άλλο θα έτρωγα ξύλο....αν πήγαινα και ζητούσα από καμιά χωριανή μπορεί και να της το λέγανε..
Πιο κάτω από τον κήπο μας ήταν η βρύση Κφάλα, είχαν μείνει σταγονίτσες Αγιασμού μέσα σκέφτηκα....φτάνοντας εκεί είχε κόσμο.. ..είπα τάχα ήθελα να συμπληρώσω νερό γιατί δεν μου έφτανε για όλο τον κήπο γέμισα στα μουλοχτά το μπικιωνάκι μου να μην δουν ότι είναι τελείως άδειο και πήγα στον κήπο.
Έκανα τον σταυρό μου και άρχισα να ραντίζω..... ψέλνοντας ..
Ε δεν θα το πιστέψετε....εκείνη την χρονιά το αητονύχι μας που ήταν από τα καλύτερα του χωριού ήταν σκέτη αποτυχία.
Δεν ξέρω αν ήταν η χρονιά ή το σκέτο νερό της Κφάλας, πάντως εγώ κάποιες τύψεις τις είχα......
Χρόνια πολλά!
Χαρά-Χαρίκλεια Βλαχάκη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου