Πέμπτη 13 Οκτωβρίου 2016

Ο ΘΗΣΑΥΡΟΣ...ΤΗΣ ΓΡΙΟΥΛΑΣ.ΓΡΑΦΕΙ Η ΧΑΡΑ ΒΛΑΧΑΚΗ

Ο.... ΘΗΣΑΥΡΟΣ ΤΗΣ ΓΡΙΟΥΛΑΣ
Περπατώντας πριν κάποια χρόνια σε ένα μονοπάτι στο χωριό μου κοντοστάθηκα απέξω από το συρματόπλεγμα μιας αυλής..... στο κατώφλι του σπιτιού καθόταν κατάχαμα μια γριούλα .
Εννοείται πως θα ήταν αγένεια να μην την χαιρετήσω αν και εγώ το έκανα γιατί το ήθελα.
-Καλησπέρα!
-Καλσπέρα...ποια είσι?
-Η κόρη του Χριστόφορου..δεν χρειαζόταν επίθετο γιατί δεν υπήρχε άλλος στο χωριό με αυτό το όνομα..
-Ισύ είσι Χαρίκλεια?
-Εγώ είμαι βάβω....τι κάνεις?
-Καλά είμι,κόπιασι στου κουνάκι μ'....
Άνοιξα την αμπάρα και μπήκα.....πλησίασα και έσκυψα και της φίλησα το χέρι όπως μας είχαν μάθει από μικρά οι γονείς μας...
-Καλούς ώρσεις,πάρτ΄του σκαμνί κι κάτσει....
Πράγματι πήρα ένα σκαμνάκι και έκατσα δίπλα της ...
-Πως τα περνάς βάβω?
-Καλά πιδί μ' δόξα του Θεό...ισύ που βρίσκισει?
-Στην Αθήνα και ήρθα λίγες μέρες να δω τους γονείς μου..
-Μπράβου-μπράβου Χαρίκλεια μ'...αχ...
Αυτό το αχ με έκανε να την κοιτάξω κατάματα... το ρυτιδιασμένο της πρόσωπο, τα κάπως βαθουλωμένα της μάτια ήταν γεμάτα θλίψη,άλλωστε και αυτό το παραπονεμένο αχ μαρτυρούσε το πως ένιωθε....
-Τι έχεις πονάς πουθενά?
-Δεν έχου τίπουτα τι νάχου.... να σ'φκιάσου καφέ?
-Όχι έχω πιει δεν θέλω έπειτα βιάζομαι θέλω να πάω να δω την θειά μου και ήρθα από δω να κόψω δρόμο....
-Έστου ένα γλυκό τι σν ιφχή.... ανασηκώθηκε και μπήκε μέσα στο σπίτι της.....εγώ δεν ήθελα τίποτα αλλά δεν ήθελα και να την προσβάλω,την ακολούθησα φοβούμενη πως θα μου βάλει κανένα γλυκό του κουταλιού και σκεφτόμουν να της πω πως πονάει το δόντι μου...την βλέπω να ψαχουλεύει σε κάτι τσάντες ....
Όση ώρα έψαχνε κοίταζα γύρω μου....δεξιά πάνω στον τοίχο υπήρχε μια αποξηραμένη σπαραγγιά και πάνω της στερεωμένες ανάμεσα από τα αγκάθια ασπρόμαυρες κιτρινισμένες φωτογραφίες..
Πλησίασα αν και δεν γνώριζα κανέναν απλά τις παρατηρούσα....η γριά ήρθε και στάθηκε δίπλα μου κρατώντας ένα γλυκό σαν κουλούρι τυλιγμένο δεν ξέρω τι ακριβώς ήταν..
-Ιδω είν η μοναχουκόρη μ' η Ο.......α ,αυτός είνι ου γαμπρός μ' κι αυτό τ' αγγόνι μ'....ούτε που ήξερα ότι έχει κόρη,δεν την είχα δει ποτέ στο χωριό,ούτε σαν παιδί ούτε αργότερα σε γιορτές η καλοκαίρια που πήγαινα...κατάλαβα πώς αυτές οι κιτρινισμένες φωτογραφίες ήταν ότι πιο πολύτιμο είχε,ήταν ο θησαυρός της!!!!!!!!
-Μπράβο να τους χαίρεσαι....έρχονται καθόλου?(Τι την ήθελα την ερώτηση?)
-Μπα..είνι δύσκουλα....δλεύνι...ινι κι μακριά...η φωνή της είχε σπάσει από το παράπονο...
-Εσύ δεν πας να τους δείς?
-Εχου χρόνια να πάου....που να ξισκόνουμι τώρα....δεν έχνει κι χώρου...
Ένιωσα τόσο άσχημα...για την κόρη της που ούτε καν γνώριζα την ύπαρξή της,αλλά πιο πολύ γι αυτή την γριούλα που δεν είχε τίποτε άλλο εκτός από αυτήν ...αν και στην ουσία δεν είχε ούτε αυτήν εκτός από τις παλιές φωτογραφίες...(ούτε καν πρόσφατες).....γύρευε πόσα χρόνια είχαν να επικοινωνήσουν μαζί της......
Πήρα το γλυκό που μου έδωσε,την ευχαρίστησα λέγοντας θα το πάρω να το φάω αργότερα...και της λέω...
-Να είσαι καλά και μην στεναχωριέσαι...πραγματικά είναι δύσκολα στην Αθήνα .... δεν ήξερα τι να πω ...
-Φεύγω θα τα ξαναπούμε...
Μετά έμαθα ότι όντως είχε μια κόρη που είχε φύγει μικρή από το χωριό και δεν ξαναήρθε ποτέ...και πώς αυτή πήγε κάποιες φορές στην Αθήνα αλλά ήταν ανεπιθύμητη....
Άσχημο πράγμα τα γεράματα και πόσο μάλλον όταν συνοδεύονται από μοναξιά,εγκατάλειψη,παράπονο.........
Χαρά-Χαρίκλεια Βλαχάκη

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου