Η παιδική μου φαντασίωση.
======================
Όταν ήμουν μικρή, δεν μου άρεσε ποτέ να κοιμάμαι στο δωμάτιο με την υπόλοιπη οικογένειά μου,πρώτον γιατί ήθελα να διαβάζω και δεν με άφηναν να έχω την λάμπα αναμμένη και να καίω το πετρέλαιο και δεύτερον γιατί ήθελα να σκέφτομαι χωρίς να με διακόπτουν οι συζητήσεις ή τα ροχαλητά των άλλων.
Έτσι λοιπόν κοιμόμουν πάντα μόνη μου σε ένα από τα δυόμισι δωμάτια που είχαμε..το χειμώνα το κρύο ήταν ανυπόφορο και δεν μπορούσα να κουνηθώ από τα βαριά σκεπάσματα αφού δεν υπήρχε τζάκι σ'αυτό το δωμάτιο για να ζεσταθώ,αλλά ούτε που με ένοιαζε μπροστά στην ηρεμία μου.
Επειδή ήμουν κάπως <<ατίθασο>> παιδί και πάντα στην τσίτα...σε κάθε άσχημο συμβάν με έπιανε τάση φυγής.... αλλά δεν είχα να πάω πουθενά.
Όταν με μάλωναν ή με έδερναν,όταν ήμουν νευριασμένη, λυπημένη, προβληματισμένη,πήγαινα από νωρίς στο δωμάτιό μου ή στην παραγκούλα (αν με είχαν κλείσει έξω) και κουκουλονόμουν ...σκεπτόμουν τι να τους κάνω την επόμενη μέρα για να πάρω το αίμα μου πίσω,ή άφηνα την φαντασία μου να με πάει όπου ήθελε εκείνη...
Πάντα η ίδια εικόνα! Βρισκόμουν καθισμένη σε μια μεγάλη πέτρα στην μέση από ένα ξέφωτο σε κάποιο άγνωστο μέρος και κοίταζα παντού εκτός από την πίσω μεριά .. υποτίθεται πως εκεί πίσω ήταν ό,τι με στεναχωρούσε....
Από την αριστερή πλευρά εκεί που τελείωνε το ξέφωτο υπήρχε δάσος ,μόλις που φαινόταν ένα δρομάκι στην αρχή και μετά χανόταν από τα πυκνά κλαδιά των δέντρων...ακριβώς μπροστά μου (πάντα στο τελείωμα του ξέφωτου,) άρχιζε ένας χωματένιος αυτοκινητόδρομος που ήταν ορατός μέχρι εκεί που έβλεπαν τα μάτια μου..δεξιά υπήρχε ένα στενό μονοπάτι που περνούσε ανάμεσα από ραχούλες,ρεματιές , μικρούς και μεγάλους θάμνους....
Κοιτάζοντας τους δρόμους πάνω από την πέτρα, νόμιζα πως πίσω μου αυτοί που με στεναχώρησαν με παρακολουθούσαν...
Στην ιδέα αυτή έπρεπε ν' αποφασίσω ποιόν δρόμο θα επιλέξω για να μην με βρούνε...
Τον δρόμο του δάσους δεν τον ήθελα γιατί μάλλον ψιλοφοβόμουν, τον αυτοκινητόδρομο δεν τον ήθελα γιατί θα ήμουν ορατή από παντού...έτσι διάλεγα πάντα το μονοπάτι,γιατί μπορούσα να κρυφτώ στις ρεματιές και πίσω από τους θάμνους....πάντα μα πάντα ενώ καθόμουν και σκεπτόμουν η επιλογή μου ήταν η ίδια !!!!!!
Έτρεχα ξαφνικά και χανόμουν μέσα στους θάμνους χωρίς να μπορούν να με δουν ενώ εγώ τους έβλεπα και χαιρόμουν που δεν ήξεραν που είμαι....και κάπως έτσι με έπαιρνε ο ύπνος....
Χθες το βράδυ σκεπτόμενη και λίγο πιεσμένη από κάποια γεγονότα ,την ώρα που ξάπλωσα και έκλεισα τα μάτια μου είδα μπροστά μου το ξέφωτο με την πέτρα...αναρωτήθηκα από τι θέλω άραγε να κρυφτώ ή να ξεφύγω?Μήπως από τον ίδιο μου τον εαυτό ?
Δεν πήρα απάντηση..πήρα όμως το laptop και έγραψα την φαντασίωση που είχα μικρή...( τροφή για ψυχολόγους).
Χαρά-Χαρίκλεια Βλαχάκη
======================
Όταν ήμουν μικρή, δεν μου άρεσε ποτέ να κοιμάμαι στο δωμάτιο με την υπόλοιπη οικογένειά μου,πρώτον γιατί ήθελα να διαβάζω και δεν με άφηναν να έχω την λάμπα αναμμένη και να καίω το πετρέλαιο και δεύτερον γιατί ήθελα να σκέφτομαι χωρίς να με διακόπτουν οι συζητήσεις ή τα ροχαλητά των άλλων.
Έτσι λοιπόν κοιμόμουν πάντα μόνη μου σε ένα από τα δυόμισι δωμάτια που είχαμε..το χειμώνα το κρύο ήταν ανυπόφορο και δεν μπορούσα να κουνηθώ από τα βαριά σκεπάσματα αφού δεν υπήρχε τζάκι σ'αυτό το δωμάτιο για να ζεσταθώ,αλλά ούτε που με ένοιαζε μπροστά στην ηρεμία μου.
Επειδή ήμουν κάπως <<ατίθασο>> παιδί και πάντα στην τσίτα...σε κάθε άσχημο συμβάν με έπιανε τάση φυγής.... αλλά δεν είχα να πάω πουθενά.
Όταν με μάλωναν ή με έδερναν,όταν ήμουν νευριασμένη, λυπημένη, προβληματισμένη,πήγαινα από νωρίς στο δωμάτιό μου ή στην παραγκούλα (αν με είχαν κλείσει έξω) και κουκουλονόμουν ...σκεπτόμουν τι να τους κάνω την επόμενη μέρα για να πάρω το αίμα μου πίσω,ή άφηνα την φαντασία μου να με πάει όπου ήθελε εκείνη...
Πάντα η ίδια εικόνα! Βρισκόμουν καθισμένη σε μια μεγάλη πέτρα στην μέση από ένα ξέφωτο σε κάποιο άγνωστο μέρος και κοίταζα παντού εκτός από την πίσω μεριά .. υποτίθεται πως εκεί πίσω ήταν ό,τι με στεναχωρούσε....
Από την αριστερή πλευρά εκεί που τελείωνε το ξέφωτο υπήρχε δάσος ,μόλις που φαινόταν ένα δρομάκι στην αρχή και μετά χανόταν από τα πυκνά κλαδιά των δέντρων...ακριβώς μπροστά μου (πάντα στο τελείωμα του ξέφωτου,) άρχιζε ένας χωματένιος αυτοκινητόδρομος που ήταν ορατός μέχρι εκεί που έβλεπαν τα μάτια μου..δεξιά υπήρχε ένα στενό μονοπάτι που περνούσε ανάμεσα από ραχούλες,ρεματιές , μικρούς και μεγάλους θάμνους....
Κοιτάζοντας τους δρόμους πάνω από την πέτρα, νόμιζα πως πίσω μου αυτοί που με στεναχώρησαν με παρακολουθούσαν...
Στην ιδέα αυτή έπρεπε ν' αποφασίσω ποιόν δρόμο θα επιλέξω για να μην με βρούνε...
Τον δρόμο του δάσους δεν τον ήθελα γιατί μάλλον ψιλοφοβόμουν, τον αυτοκινητόδρομο δεν τον ήθελα γιατί θα ήμουν ορατή από παντού...έτσι διάλεγα πάντα το μονοπάτι,γιατί μπορούσα να κρυφτώ στις ρεματιές και πίσω από τους θάμνους....πάντα μα πάντα ενώ καθόμουν και σκεπτόμουν η επιλογή μου ήταν η ίδια !!!!!!
Έτρεχα ξαφνικά και χανόμουν μέσα στους θάμνους χωρίς να μπορούν να με δουν ενώ εγώ τους έβλεπα και χαιρόμουν που δεν ήξεραν που είμαι....και κάπως έτσι με έπαιρνε ο ύπνος....
Χθες το βράδυ σκεπτόμενη και λίγο πιεσμένη από κάποια γεγονότα ,την ώρα που ξάπλωσα και έκλεισα τα μάτια μου είδα μπροστά μου το ξέφωτο με την πέτρα...αναρωτήθηκα από τι θέλω άραγε να κρυφτώ ή να ξεφύγω?Μήπως από τον ίδιο μου τον εαυτό ?
Δεν πήρα απάντηση..πήρα όμως το laptop και έγραψα την φαντασίωση που είχα μικρή...( τροφή για ψυχολόγους).
Χαρά-Χαρίκλεια Βλαχάκη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου